Αλήθεια πόσο περήφανοι μπορούν να νιώθουν οι αντικαθεστωτικοί της Λιβύης που, από ότι φαίνεται, θα καταφέρουν τελικά να διώξουν τον Καντάφι. Το νέο καθεστώς που θα εγκατασταθεί στη Λιβύη, είτε αυτό ονομαστεί δημοκρατία είτε όχι, τι έχει να επιδείξει ώστε να είναι περήφανο για την επιτυχία του;
Το γεγονός ότι οι αντικαθεστωτικοί συμμάχησαν με όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ για την επιτυχία την εξέγερσης; Το ότι σε κάθε βήμα αυτού του εμφυλίου είχαν για στήριγμα τα Νατοϊκά αεροπλάνα; Ότι αποτέλεσαν ουσιαστικά τον Δούρειο ίππο επιβολής των ξένων ζωνών επιρροής, στην χώρα τους: Ότι οι ξένες σε αυτούς δυνάμεις, τώρα μοιράζονται την λεία;
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ο Καντάφι ήταν καλός η κακός δικτάτορας αν δεν ζούσε στην Λιβύη. Για κάποιους αρκεί που ήταν δικτάτορας δηλαδή αρκεί που δεν ήταν εκλεγμένος από το λαό. Για μένα δεν αρκεί αυτό. Αντίθετα μου αρκεί η συνεργασία με ξένους που έκαναν οι αντικαθεστωτικοί για να καταδικάσω αυτούς. Μπορείς να έχεις πολλά αιτήματα για την χώρα σου και ίσως ακόμα να την οδηγήσεις σε εμφύλιο, άλλα η κόκκινη γραμμή είναι η συνεργασία με ξένους. Οι ξένοι δεν είναι ποτέ εκεί για να σε βοηθήσουν, δεν είναι ποτέ διπλά σου γιατί μοιράζονται τις ίδιες αξίες και αρχές. Είναι εκεί για να αρπάξουν την λεία.
Για έναν εθνικιστή αυτό είναι σαφές, πρώτα η πατρίδα μετά το πολίτευμα της. Η συνεργασία με ξένους για αλλαγή πολιτεύματος, ακόμα κι αν το νέο πολίτευμα είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, αποτελεί προδοσία γιατί απλούστατα καμία ξένη δύναμη δεν θα σταθεί δίπλα σου χωρίς ανταλλάγματα χωρίς κάτι να ξεπουληθεί.
Οποιοιδήποτε παραλληλισμοί δικοί σας.
