Αναδιάθρωση, χρεοκοπία, Λύση ή νέο πρόβλημα

Τις τελευταίες μέρες όλο και αυξάνονται οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η χρεοκοπία της Ελλάδος ή η αναδιάρθρωση του χρέους με κούρεμα ενός ποσού, μπορεί να αποτελέσει λύση στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος. Όμως αυτή η σκέψη ή πρόταση κρύβει πολύ σημαντικές παγίδες.

Πρώτη σημαντική παρατήρηση είναι ότι αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε από το χρέος αποφασίζοντας ότι δεν θα το πληρώσουμε, ή δεν θα το πληρώσουμε όλο, τότε γιατί μπήκαμε σε όλο αυτό το κόπο με όλα αυτά τα μέτρα. Αν ήταν τόσο εύκολο για ένα κράτος να αρνηθεί τις δανειακές υποχρεώσεις που το ίδιο υπόγραψε, τότε πρώτον γιατί δεν το κάναμε ήδη και δεύτερον και σημαντικότερο γιατί ο οποιοσδήποτε να δανείσει ένα κράτος. Δεν δανείζεις κάποιον εάν μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να αποφασίσει ότι δεν θα σε πληρώσει. Οι υποστηρικτές μιας τέτοιας λύσης του προβλήματος του χρέους, αποτελούν περισσότερο σειρήνες της εγκατάλειψης κάθε προσπάθειας πραγματικής λύσης παρά κάποιοι που επιμένουν σε μια λύση που το καθεστώς φοβάται να δώσει.

Καταρχήν η μη πληρωμή όλου του χρέους σημαίνει ρήξη με τους δανειστές σου. Οι εσωτερικοί δανειστές σου, δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες είναι δυνατόν να αποδεχτούν την λύση της αναδιάρθρωσης καθώς η τύχη όλων μας είναι κοινή. Οι εξωτερικοί δανειστές μας όμως δεν θα δέχονταν ποτέ εθελοντικά μια αναδιάρθρωση. Επιμήκυνση, αναχρηματοδότηση ναι, αλλά όχι αναδιάρθρωση. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί  ένα έθνος να πάρει αυτήν την απόφαση της μη πληρωμής των χρεών της είναι να μην χρειάζεται στο εξής δανεικά. Και εμείς εξακολουθούμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να έρθουμε σε αυτήν την ρήξη, χωρίς να έχουμε μηδενίσει το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή το έλλειμμα χωρίς τους τόκους) .

Αλλά ακόμα και αν εξισορροπήσεις το έλλειμμα και έρθεις σε σύγκρουση με τους δανειστές σου, πρέπει να είσαι έτοιμος για όλες τις πιθανές αντιδράσεις. Και οι πιθανές αντιδράσεις δεν είναι διαβήματα στον Ο.Η.Ε. ούτε καταγγελίες σε διεθνή δικαστήρια. Το παγκόσμιο καθεστώς εάν η Ελλάδα περάσει σε διεθνή παρανομία είναι σε θέση να στρέψει κάποιο άλλο κράτος σε πόλεμο εναντίον μας. Αυτό έγινε και μερικά χρόνια μετά την χρεοκοπία του Τρικούπη στον πόλεμο του 1897. Αμέσως μετά την ήττα του 1897 η Ελλάς αποδέχτηκε τον διεθνή οικονομικό έλεγχο, ώστε να μπορέσει να πληρώσει το χρέος της. Με λίγα λόγια όταν είπαμε δεν πληρώνω, γιατί δεν μπορώ να πληρώσω, μας είπανε: θα πληρώσεις με το ζόρι, τόσο απλά.

Εάν κερδίσεις κάποιον πόλεμο τότε μπορείς να κάνεις τα πάντα, ο χαμένος τότε είναι αυτός που πληρώνει . Αυτοί  όμως που προτείνουν την αναδιάρθρωση δεν το κάνουν γιατί είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη με το παγκόσμιο καθεστώς αρνούμενοι την πληρωμή  του σύγχρονου φόρου υποτέλειας της ημιανεξάρτητης Ελλάδας. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση έτοιμοι για θυσίες ζωών με σκοπό την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδος.  Εφόσον δεν έχουν αυτήν την πρόθεση και την αποφασιστικότητα που απαιτεί μια τέτοια απόφαση τότε οι σκοποί τους πρέπει να είναι είτε πονηροί.  εφόσον δεν πρόκειται για αφελείς. Κάποιοι θέλουν οι Ελλάδα να περάσει σε εσωτερικό χάος , κάποιοι είναι ξενοκίνητοι από αυτούς που έχουν ποντάρει στην χρεωκοπία της Ελλάδος κάποιοι άλλοι  θέλουν απλά να εντυπωσιάσουν. Στους αφελείς συμπεριλαμβάνονται αυτοί που μπερδεύουν την αναδιάρθρωση με την επιμήκυνση ή κάποιου είδους ευκαιριών πληρωμής καθώς και αυτοί που ζητάνε την αναδιάρθρωση του χρέους μην αντέχοντας της οικονομικές θυσίες που απαιτεί η πληρωμή του. Πάντως κανένας δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να υποστεί η Ελλάς τις θυσίες της άρνησης του χρέους της, που θα είναι μεγαλύτερες από αυτές της πληρωμής του γιατί είναι θυσίες που απαιτούν αίμα. Εν ολίγοις εφόσον δεν είμαστε έτοιμοι για  πόλεμο ας αφήσουμε κατά μέρος την ανασυγκρότηση.  

Μακάρι ή Ελλάδα να είχε το φρόνημα που απαιτεί η μη πληρωμή τους χρέους της άλλα δυστυχώς  το καθεστώς έχει φροντίσει να αποκοιμίσει όλα εθνικά αντανακλάστηκα μας. Τότε θα είχε έρθει η ώρα να πετάξουμε από πάνω μας τον σύγχρονο φόρο υποτέλειας. Για να κλείσω αισιόδοξα η Ελλάς θα τα καταφέρει τελικά να ξεφύγει από την κρίση γιατί απλούστατα το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο παρουσιάζεται.