ΔΝΤ, αναγκαιότητα ή εξαναγκασμός

           Εδώ και κάτι μήνες, όπως όλοι έχουμε καταλάβει πολύ καλά, έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, το διεθνές νομισματικό ταμείο। Το Δ।Ν.Τ. σε όπ0ια χώρα εγκαθιστάτε θέτει τους δικούς του όρους και τις δικές του αποφάσεις σχετικά με τα μέτρα οικονομικής πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστούν στη χώρα αυτή. Έτσι λοιπόν στη χώρα μας εδώ και κάτι μήνες εκτελούμε τις αποφάσεις του Δ.Ν.Τ. έχουντας παραδώσει σε αυτό όλη την οικονομική πολιτική. Το κύριο όμως ερωτημά σχετικά με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. στην χώρα μας είναι το πόσο αναγκαίο ήταν και αν υπήρχε διαφορετική επιλογή.

         Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να θυμηθούμε πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ πως και γιατί καλέσαμε το Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα. Το ΔΝΤ όταν πια το ήρθε στην Ελλάδα ήταν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσαμε να δανειστούμε με αξιοπρεπές επιτόκιο από τις λεγόμενες αγορές. Το επιτόκιο με το οποίο μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές είναι γνωστό από την καθημερινή διακύμανση σε αυτές της τιμής των Ελληνικών ομολόγων. Η τιμή αυτή, των ελληνικών ομολόγων, έπεφτε σιγά σιγά από την έναρξη της θητείας Παπανδρέου, φτάνοντας σε απαγορευτικά για δανεισμό επίπεδα όταν πλέον «αναγκαστήκαμε» να καλέσουμε το ΔΝΤ στη χώρα.

        Ας θυμηθούμε λοιπόν πως ξεκίνησε αυτή η πορεία. Η πρώτη πράξη αυτής της πορείας ήταν ο Γ.Α.Π. πρωτοερχόμενος στην εξουσία ανακοίνωσε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έστελνε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία στην Ε.Ε. Λίγο μετά οι «ανεξάρτητοι» διεθνής οίκοι, μείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος σε χαμηλότερα επίπεδα. Οι αγορές που λαμβάνουν υπόψη τους οίκους επιρρεάζομενες ανεβάζαν τα επιτόκια που απαιτούνταν και ξανά οι οίκοι που λαμβάνουν υπόψη τους τα επιτόκια των αγορών ξαναμείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Το διάστημα από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάρτη , οι κερδοσκόποι καταφέρναν σιγά σιγά να ανεβάζουν τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βήμα βήμα οδηγόντας από επιτόκια 2% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας σε επιτόκια 4% και 5% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας.

        Όταν τελικά φτάσαμε στο σημείο να δανειστούμε από το Δ.Ν.Τ. η απόφαση αυτή ήταν μονόδρομος. Το ουσιαστικό πρόβλημα λοιπόν είναι η πορεία και οι χειρισμοί της κυβέρνησης μέχρι να φτάσουμε ώς εδώ. Ενώ άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα ελλειμμάτων ή χρέους, όπως Ισπανία Πορτογαλία άλλα και Αγγλία, προσπαθούν μόνες τους να τα αντιμετωπίσουν, εμείς τώρα πια είμαστε αναγκασμένοι να διαπραγματευόμαστε με το ΔΝΤ το κάθε μέτρο , το χρονοδιάγραμμά του και την αποτελεσματικότητα του παραχωρώντας έτσι την εθνική μας ανεξαρτησία σε ξένους

        Το κύριο λοιπόν θέμα είναι εάν ο Γ.Α.Π. μας οδήγησε στο ΔΝΤ από ανικανότητα ή αν μας οδήγησε εκεί από πρόθεση. Αν είναι ανικανότητα τότε σημαίνει ότι δεν έχει ιδέα τι σημαίνει να κυβερνάς μια χώρα , δεν έχει ιδέα τι δύναμη έχουν οι διεθνείς κερδοσκόποι και δεν έχει ιδέα πώς να τους αντιμετωπίσει. Αν είναι πρόθεση τότε ο Γ.Α.Π. κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και έφερε το ΔΝΤ όπως είχε προαποφασίσει ή προσυμφωνήσει , ως τον μόνο τρόπο να αποδεχτεί ο Ελληνικός λαός τα επώδυνα μέτρα.

Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να φύγει.

        2 επιπρόσθετα ερωτήματα σχετικά με το θέμα είναι: Τι άλλες επιλογές είχαμε και αν το πρόβλημα της οικονομίας είναι όντως τόσο σοβαρό. Οι άλλες επιλογές που είχαμε είναι να φύγουμε από το Ευρώ ώστε να έχουμε νόμισμα που να μπορούμε να υποτιμήσουμε. Αυτό το μέτρο δεν πρόκειται να ήταν λιγότερο επώδυνο για το κόσμο απλά θα το αντιλαμβανόμασταν λιγότερο καθώς θα περνάμε τα ίδια λεφτά άλλα τα προϊόντα θα ήταν πιο ακριβά. Η κατανομή των βαρών θα ήταν βεβαία διαφορετική, π.χ. οι ξένες εταιρίες και οι εταιρίες που εισάγουν προϊόντα θα εκπλήττονταν περισσότερο Όσον αφορά το άλλο ερώτημα ή απάντηση είναι ναι. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, Δεν μπορείς επί 35 συνεχόμενα έτη να ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που βγάζεις και να δανείζεσαι τη διαφορά. Το πρόβλημα κάποια στιγμή θα έσκαγε και δυστυχώς η στιγμή που θα σκάσει δεν την διαλέγουμε εμείς αλλά αυτοί που μας δανείζουν. Αν δεν ήταν η παγκόσμια κρίση μπορεί το πρόβλημα να έσκαγε πολύ πιο μετά , σε 10 ή σε 20 χρόνια, Όμως σίγουρα θα έσκαγε.