Διεθνές δίκαιο ή δίκαιο του ισχυρού

Στα ψιλά πέρασε χτες η είδηση για την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Το δικαστήριο κατά πλειοψηφία αποφάσισε ότι η ανεξαρτητοποίηση ήταν νόμιμη. Αλήθεια με βάσει ποιους νόμους αποφάσισε αυτό το δικαστήριο; Σίγουρα υπάρχει κάποιο επίσημο σκεπτικό και σίγουρα υπάρχουν κάποιες επίσημες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί αυτό το διεθνές δικαστήριο. Όμως η απόφαση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ήταν διαφορετική.

Όλα τα κράτη έχουν νόμους και έχουν και κάποιους ελεγκτικούς μηχανισμούς αυτών των νόμων. Παράλληλα με την κρατική δικαιοσύνη, υπάρχει και η κρατική αστυνομία η οποία διαφυλάσσει και επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Το ερώτημα λοιπόν είναι όταν μιλάμε για διεθνές δίκαιο τι είναι αυτό που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και μπορεί να εξασφαλίσει την εφαρμογή αυτών των νόμων.

Το κράτος έχει κάποια όρια, τα οποία ορίζουν το μεγαλύτερο σύνολο εντός του οποίου αναγνωρίζεται η ίδια εξουσία. Όταν λοιπόν βγαίνουμε από τα όρια του κράτους, τότε δεν υπάρχει κοινή εξουσία και δεν υπάρχει κοινός νόμος. Η κατάσταση είναι αναρχική. Σε μία αναρχική κατάσταση λοιπόν την εξουσία την έχει ο ισχυρός, και αυτό που εφαρμόζεται μετά από μία φιλονικία είναι το δίκαιο του ισχυρού. Η παγκόσμια αστυνομία δεν είναι παρά το κράτος που είναι σε θέση να ασκήσει τη μεγαλύτερη βία εάν χρειαστεί. Η χρήση βίας μεταξύ κρατών και η απειλή χρήσης βίας είναι αυτό που εξισορροπεί τις αντίρροπες δυνάμεις στο παγκόσμιο σύστημα.
Αυτό που ονομάζεται διεθνές δίκαιο λοιπόν είναι παρά μία μορφή δίκαιου του ισχυρού καθώς δεν υπάρχει παγκόσμιο κράτος. Απλά, τα ισχυρά κράτη που αποφασίζουν , δίνουν μία επίφαση νομιμότητας στις αποφάσεις τους μέσω των διεθνών δικαστηρίων.

Η όποια πίστη στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνής οργανισμούς, οδηγεί σε αποφάσεις αντίθετες προς τα συμφέροντα της χώρας, όπως η αφελής κίνηση της Σερβίας να απετανθεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να βρει το δίκιο της. Το ίδιο δικαστήριο θα μπορούσε να αποφασίσει διαφορετικά εάν επιδίκαζε την νομιμότητα της ανεξαρτησίας κάποιας άλλης χώρας π.χ. μελλοντικά του Κουρδιστάν ή της Ν.Οσετίας και Απχαζίας.
Φαντάζεστε ένα διεθνές δικαστήριο να αποφάσιζε για την νομιμότητα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας το 1821 ή στον μέλλον να αποφασίσει για την νομιμότητας της ανεξαρτησίας της Δ.Θράκης. Όλα αυτά είναι κωμικά σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος.

Ας έχουμε λοιπόν πάντα στο μυαλό μας αυτή την απόφαση της Χάγης για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, όταν ακούμε τις προτάσεις κάποιων για λύση για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές στην Χάγη.