Διεθνές δίκαιο ή δίκαιο του ισχυρού

Στα ψιλά πέρασε χτες η είδηση για την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Το δικαστήριο κατά πλειοψηφία αποφάσισε ότι η ανεξαρτητοποίηση ήταν νόμιμη. Αλήθεια με βάσει ποιους νόμους αποφάσισε αυτό το δικαστήριο; Σίγουρα υπάρχει κάποιο επίσημο σκεπτικό και σίγουρα υπάρχουν κάποιες επίσημες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί αυτό το διεθνές δικαστήριο. Όμως η απόφαση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ήταν διαφορετική.

Όλα τα κράτη έχουν νόμους και έχουν και κάποιους ελεγκτικούς μηχανισμούς αυτών των νόμων. Παράλληλα με την κρατική δικαιοσύνη, υπάρχει και η κρατική αστυνομία η οποία διαφυλάσσει και επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Το ερώτημα λοιπόν είναι όταν μιλάμε για διεθνές δίκαιο τι είναι αυτό που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και μπορεί να εξασφαλίσει την εφαρμογή αυτών των νόμων.

Το κράτος έχει κάποια όρια, τα οποία ορίζουν το μεγαλύτερο σύνολο εντός του οποίου αναγνωρίζεται η ίδια εξουσία. Όταν λοιπόν βγαίνουμε από τα όρια του κράτους, τότε δεν υπάρχει κοινή εξουσία και δεν υπάρχει κοινός νόμος. Η κατάσταση είναι αναρχική. Σε μία αναρχική κατάσταση λοιπόν την εξουσία την έχει ο ισχυρός, και αυτό που εφαρμόζεται μετά από μία φιλονικία είναι το δίκαιο του ισχυρού. Η παγκόσμια αστυνομία δεν είναι παρά το κράτος που είναι σε θέση να ασκήσει τη μεγαλύτερη βία εάν χρειαστεί. Η χρήση βίας μεταξύ κρατών και η απειλή χρήσης βίας είναι αυτό που εξισορροπεί τις αντίρροπες δυνάμεις στο παγκόσμιο σύστημα.
Αυτό που ονομάζεται διεθνές δίκαιο λοιπόν είναι παρά μία μορφή δίκαιου του ισχυρού καθώς δεν υπάρχει παγκόσμιο κράτος. Απλά, τα ισχυρά κράτη που αποφασίζουν , δίνουν μία επίφαση νομιμότητας στις αποφάσεις τους μέσω των διεθνών δικαστηρίων.

Η όποια πίστη στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνής οργανισμούς, οδηγεί σε αποφάσεις αντίθετες προς τα συμφέροντα της χώρας, όπως η αφελής κίνηση της Σερβίας να απετανθεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να βρει το δίκιο της. Το ίδιο δικαστήριο θα μπορούσε να αποφασίσει διαφορετικά εάν επιδίκαζε την νομιμότητα της ανεξαρτησίας κάποιας άλλης χώρας π.χ. μελλοντικά του Κουρδιστάν ή της Ν.Οσετίας και Απχαζίας.
Φαντάζεστε ένα διεθνές δικαστήριο να αποφάσιζε για την νομιμότητα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας το 1821 ή στον μέλλον να αποφασίσει για την νομιμότητας της ανεξαρτησίας της Δ.Θράκης. Όλα αυτά είναι κωμικά σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος.

Ας έχουμε λοιπόν πάντα στο μυαλό μας αυτή την απόφαση της Χάγης για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, όταν ακούμε τις προτάσεις κάποιων για λύση για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές στην Χάγη.

Όταν το παρακράτος δολοφονεί

Νέα επίθεση της τρομοκρατίας, ένας νεκρός.
Δημοσιογράφος ήταν το θύμα, στα πλαίσια λοιπόν της ιδεολογίας
"Aλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι"

    Κανένα πρόβλημα λοιπόν, ένας δημοσιογράφος λιγότερος για τους τρομοκράτες, ένας bloger λιγότερος για το κράτος. Όλοι ευτυχισμένοι. Ένας δημοσιογράφος λιγότερος θα λένε οι τρομοκράτες στους οπαδούς τους.
      Ναι, άλλα ποιος δημοσιογράφος; Ένας bloger που έβγαζε τα απλυτα τους στη φόρα. Ένας Bloger που έκραζε, μιλώντας στο ύφος του λαού με τη γλώσσα του λαού. Το troktiko είχε φτάσει στην κορυφή της ιντερνετικής ενημέρωσης. Είχε αφήσει πίσω του ακόμα και το in.gr. Το troktiko πλέον ασκούσε πολιτική επιρροή. Το troktiko τους είχε μπεί στο μάτι, έπρεπε να βγει από τη μέση. Το κράτος απόφάσισε , το παρακράτος εκτέλεσε. Οι υποταγμένοι δημοσιογράφοι βγήκαν να πενθήσουν. Είχε πεθάνει ο πιο ελεύθερος από αυτούς, ο μόνος που έλεγε αυτά που όλοι ήξεραν, ο μόνος που τους έκραζε τους πάντες, ο μόνος ασυμβίβαστος έστω και ανωνύμως. Από μέσα τους είχαν βρει και μια δικαιολογία για την υποτακτικότητα τους για την δουλοφροσύνη τους. "Να τι παθαίνουν οι ελεύθεροι, να τι παθαίνουν όσοι μιλάνε" θα σκέφτονται τώρα.
      Θέλουνε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο Γκιόλιας δολοφονήθηκε επειδή ενόχλησε τους τρομοκράτες. Όμως όλοι όσοι διαβάζαμε το troktiko ξέρουμε ότι το troktiko είχε ενοχλήσει πολλούς , πάρα πολλούς. Άρα οι ύποπτοι είναι πολλοί και όταν αυτοί που δολοφονούν εκτός από τους δικούς τους οπαδούς ικανοποιούν συγχρόνως και την εξουσία, τότε επάξια κερδίζουν το τίτλο των παρακρατικών.

Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι
κράτος της δεξιάς = δεξιό παρακράτος.
κράτος της αριστεράς = αριστερό παρακράτος.

ΔΝΤ, αναγκαιότητα ή εξαναγκασμός

           Εδώ και κάτι μήνες, όπως όλοι έχουμε καταλάβει πολύ καλά, έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, το διεθνές νομισματικό ταμείο। Το Δ।Ν.Τ. σε όπ0ια χώρα εγκαθιστάτε θέτει τους δικούς του όρους και τις δικές του αποφάσεις σχετικά με τα μέτρα οικονομικής πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστούν στη χώρα αυτή. Έτσι λοιπόν στη χώρα μας εδώ και κάτι μήνες εκτελούμε τις αποφάσεις του Δ.Ν.Τ. έχουντας παραδώσει σε αυτό όλη την οικονομική πολιτική. Το κύριο όμως ερωτημά σχετικά με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. στην χώρα μας είναι το πόσο αναγκαίο ήταν και αν υπήρχε διαφορετική επιλογή.

         Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να θυμηθούμε πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ πως και γιατί καλέσαμε το Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα. Το ΔΝΤ όταν πια το ήρθε στην Ελλάδα ήταν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσαμε να δανειστούμε με αξιοπρεπές επιτόκιο από τις λεγόμενες αγορές. Το επιτόκιο με το οποίο μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές είναι γνωστό από την καθημερινή διακύμανση σε αυτές της τιμής των Ελληνικών ομολόγων. Η τιμή αυτή, των ελληνικών ομολόγων, έπεφτε σιγά σιγά από την έναρξη της θητείας Παπανδρέου, φτάνοντας σε απαγορευτικά για δανεισμό επίπεδα όταν πλέον «αναγκαστήκαμε» να καλέσουμε το ΔΝΤ στη χώρα.

        Ας θυμηθούμε λοιπόν πως ξεκίνησε αυτή η πορεία. Η πρώτη πράξη αυτής της πορείας ήταν ο Γ.Α.Π. πρωτοερχόμενος στην εξουσία ανακοίνωσε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έστελνε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία στην Ε.Ε. Λίγο μετά οι «ανεξάρτητοι» διεθνής οίκοι, μείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος σε χαμηλότερα επίπεδα. Οι αγορές που λαμβάνουν υπόψη τους οίκους επιρρεάζομενες ανεβάζαν τα επιτόκια που απαιτούνταν και ξανά οι οίκοι που λαμβάνουν υπόψη τους τα επιτόκια των αγορών ξαναμείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Το διάστημα από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάρτη , οι κερδοσκόποι καταφέρναν σιγά σιγά να ανεβάζουν τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βήμα βήμα οδηγόντας από επιτόκια 2% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας σε επιτόκια 4% και 5% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας.

        Όταν τελικά φτάσαμε στο σημείο να δανειστούμε από το Δ.Ν.Τ. η απόφαση αυτή ήταν μονόδρομος. Το ουσιαστικό πρόβλημα λοιπόν είναι η πορεία και οι χειρισμοί της κυβέρνησης μέχρι να φτάσουμε ώς εδώ. Ενώ άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα ελλειμμάτων ή χρέους, όπως Ισπανία Πορτογαλία άλλα και Αγγλία, προσπαθούν μόνες τους να τα αντιμετωπίσουν, εμείς τώρα πια είμαστε αναγκασμένοι να διαπραγματευόμαστε με το ΔΝΤ το κάθε μέτρο , το χρονοδιάγραμμά του και την αποτελεσματικότητα του παραχωρώντας έτσι την εθνική μας ανεξαρτησία σε ξένους

        Το κύριο λοιπόν θέμα είναι εάν ο Γ.Α.Π. μας οδήγησε στο ΔΝΤ από ανικανότητα ή αν μας οδήγησε εκεί από πρόθεση. Αν είναι ανικανότητα τότε σημαίνει ότι δεν έχει ιδέα τι σημαίνει να κυβερνάς μια χώρα , δεν έχει ιδέα τι δύναμη έχουν οι διεθνείς κερδοσκόποι και δεν έχει ιδέα πώς να τους αντιμετωπίσει. Αν είναι πρόθεση τότε ο Γ.Α.Π. κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και έφερε το ΔΝΤ όπως είχε προαποφασίσει ή προσυμφωνήσει , ως τον μόνο τρόπο να αποδεχτεί ο Ελληνικός λαός τα επώδυνα μέτρα.

Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να φύγει.

        2 επιπρόσθετα ερωτήματα σχετικά με το θέμα είναι: Τι άλλες επιλογές είχαμε και αν το πρόβλημα της οικονομίας είναι όντως τόσο σοβαρό. Οι άλλες επιλογές που είχαμε είναι να φύγουμε από το Ευρώ ώστε να έχουμε νόμισμα που να μπορούμε να υποτιμήσουμε. Αυτό το μέτρο δεν πρόκειται να ήταν λιγότερο επώδυνο για το κόσμο απλά θα το αντιλαμβανόμασταν λιγότερο καθώς θα περνάμε τα ίδια λεφτά άλλα τα προϊόντα θα ήταν πιο ακριβά. Η κατανομή των βαρών θα ήταν βεβαία διαφορετική, π.χ. οι ξένες εταιρίες και οι εταιρίες που εισάγουν προϊόντα θα εκπλήττονταν περισσότερο Όσον αφορά το άλλο ερώτημα ή απάντηση είναι ναι. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, Δεν μπορείς επί 35 συνεχόμενα έτη να ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που βγάζεις και να δανείζεσαι τη διαφορά. Το πρόβλημα κάποια στιγμή θα έσκαγε και δυστυχώς η στιγμή που θα σκάσει δεν την διαλέγουμε εμείς αλλά αυτοί που μας δανείζουν. Αν δεν ήταν η παγκόσμια κρίση μπορεί το πρόβλημα να έσκαγε πολύ πιο μετά , σε 10 ή σε 20 χρόνια, Όμως σίγουρα θα έσκαγε.