Η δολοφονία στη Χειμάρα

Ένας Έλληνας δολοφονήθηκε στη Βόρειο Ήπειρο επειδή είχε το θάρρος να μιλήσει τη γλώσσα του. Ένας Έλληνας σε τίποτα διαφορετικός από όλους εμάς, παρά μόνο στο ότι η δικιά του η γη, το βόρειο τμήμα της Ηπείρου δεν απελευθερώθηκε όπως οι δικές μας πατρίδες. Δεν απελευθερώθηκε παρότι είχε την τύχη να δει τρείς φορές τον Ελληνικό στρατό να περνάει από τη περιοχή.

Και το ερώτημα που γεννιέται είναι τι κάνει το Ελληνικό κράτος για αυτούς τους Έλληνες; Τι κάνει το ελληνικό κράτος για αυτούς τους Έλληνες που δεν κατάφερε να απελευθερώσει όταν υπήρχε ευκαιρία, τι κάνει για αυτούς τους Έλληνες που οφείλει να απελευθερώσει όταν ξανάρθει η ευκαιρία. Η απάντηση είναι θλιβερή. Τίποτα, απολύτως τίποτα. Η ανακοίνωση του Ελληνικού κράτους πάνω στο περιστατικό λίγο διέφερε από αυτήν της Αλβανικής πλευράς που και οι δύο είχαν κύριο σκοπό τον κατευνασμό των παθών.
Ένας φόνος πάντα τρομοκρατεί, οι Έλληνες της Χειμάρας θα έχουν στο εξής δεύτερες σκέψεις πριν μιλήσουν δυνατά τα ελληνικά, όταν παρόντες θα είναι Αλβανοί. Υπάρχουν λοιπόν Έλληνες που ακόμη δεν μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους ελευθέρα, και το ελληνικό κράτος οφείλει να προβεί σε ενέργειες ώστε να προστατεύσει τα δίκαια του έθνους και όχι να κάνει δηλώσεις που να περιέχουν φράσεις όπως:

«Απαράδεκτες εγκληματικές ενέργειες όπως αυτή σκοπό να διεγείρουν εθνοτική ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες και να υπονομεύσουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας. Πρέπει να είναι καταδικαστέες από το σύνολο της αλβανικής κοινωνίας και τους πολιτικούς εκπροσώπους της»
θλιβερή ; απογοητευτική ; ντροπιαστική ; χυδαία; ή μήπως προδοτική;

Λίγο μας νοιάζουν οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας και αν μας νοιάζουν πρέπει να είναι σε άμεση σχέση με τις συνθήκες που ζούν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά βέβαια τι να περιμένει κανείς από ένα κράτος που πριν από λίγους μήνες προσπάθησε να μας πείσει ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε το ίδιο πράγμα με όποιον τυχαίο περαστικό γεννήθηκε ή πέρασε από εδώ; Ένα κράτος που νομοθέτησε ώστε να μπορούν κι αυτοί να πάρουν υπηκοότητα.
Τουλάχιστον κατάντια.

Το ελληνικό κράτος έχει σιγά σιγά μετατραπεί από κράτος του ελληνικού γένους σε κράτος με το όρο «ελληνικό» ως γεωγραφικό προσδιορισμό και οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το Ελληνικό κράτος ανήκει πολύ περισσότερο στους σκλαβωμένους Έλληνες της Χειμάρας, παρά στους τυχαίους περαστικούς λαθρομετανάστες. Πρέπει επιτέλους το Ελληνικό κράτος να σταθεί στο ύψος του.

Μίσος και εθνικισμός

Πρέπει να διευκρινιστούν κάποια θέματα σχετικά με τον εθνικισμό και τις κατηγορίες περί μίσους, με το οποίο τάχα μου είναι συνδεδεμένος. Οι κατηγορίες αυτές διοχετεύονται έντεχνα από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας του καθεστώτος. Η αγάπη για την πατρίδα μας έκανε εθνικιστές, Τις κατηγορίες για μίσος, λοιπόν, τους τις επιστρέφουμε. Το μίσος ως οδηγό στη ζωή τους το έχουν κατά κανόνα αντικοινωνικά στοιχεία όπως οι αριστεροί-ακροαριστεροί, αυτοί που ονειρεύονται να κάνουν αιματηρή επανάσταση στην ίδια τους την χώρα, εμφύλιο αν χρειαστεί, τάχα μου για να φτιάξουν τον κόσμο που ονειρεύονται. Αυτοί έχουν μεγαλώσει με μίσος ενάντια στους ανθρώπους τριγύρω τους.
Το μίσος που νιώθει ο εθνικιστής είναι αμυντικό μίσος, όχι πρωτογενές. Είναι το μίσος εναντίον αυτών που επέλεξαν να είναι αντιμέτωποι στο έθνος μας είτε εσωτερικά ή εξωτερικά. Η εθνική συνείδηση εξάλλου πηγάζει από την κοινωνική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτήν. Αυτοί που εναντιώνονται στην ιδέα του έθνους προτάσσοντας την κοινωνική τους συνείδηση αντιφάσκουν, καθώς η εθνική συνείδηση σε καμία περίπτωση δεν έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνική. Οι άνθρωποι εξάλλου πάντα σχημάτιζαν εθνικές κοινωνίες. Είναι αδύνατον να ισχυρίζεται κάποιος ότι αγαπάει το συνάνθρωπο του εάν δεν αγαπάει το έθνος του. Αυτοί που έχουν μάθει να ζουν με το μίσος, είναι αυτοί που ονειρεύονται τη μέρα που θα καταφέρουν να σκοτώσουν τα αφεντικά τους στη δουλειά και όχι εμείς που ονειρευόμαστε τη μέρα που θα μπούμε στην Πόλη.

Οι όροι του παιχνιδιού

Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου αποφυλακίστηκε. Μετά από μήνες επίμονων ενεργειών η αποφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου είναι πραγματικότητα. Η αποφυλάκιση αυτή θα πραγματοποιούταν αργά ή γρήγορα. Αυτό θα συνέβαινε γιατί απλούστατα η φυλάκιση του παραβίαζε του όρους παιχνιδιού.

Το καθεστώτα που αποτελούν συντεταγμένες πολιτείες και όχι καθεστώτα ενός ανδρός αρχής, είναι καθεστώτα αναγκασμένα να ακολουθούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Τα καθεστώτα όπως το σημερινό επιβιώνουν πάνω στην τήρηση κάποιων κανόνων και θεσμών τους οποίους τα ίδια έχουν επιβάλλει. Η διαφορά με τα καθεστώτα ενός ανδρός αρχής είναι ότι σε αυτή την περίπτωση ότι οι κανόνες έχουν τεθεί είναι τέτοιοι έτσι ώστε τελικά, αυτά που αποφασίζονται δήθεν από όλους μας να είναι αυτό που το καθεστώς επιθυμεί.

Έτσι οι εκλογές θα διενεργηθούν και ο νικητής θα αναλάβει την εξουσία απλά όποιος και αν είναι αυτός θα έχει κάποιες εξαρτήσεις. Αυτό θα συμβεί γιατί απλούστατα για έχει οποιοσδήποτε ελπίδα να ψηφιστεί και να κερδίσει τις εκλογές πρέπει να έχει πολλά χρήματα, μόνο και μόνο για να ακουστεί η άποψη του. Έτσι τα καθεστώτα αυτού του τύπου δεν βασίζονται στην βία αλλά στην τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Το καθεστώς θέτει τους κανόνες και όποιος θέλει παίζει. Οι όροι του παιχνιδιού θα τηρηθούν και θα κερδίσει ο καλύτερος με βάση τους κανόνες. Έτσι λοιπόν το καθεστώς διατηρεί την εξουσία όσο καταφέρνει να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Αυτό είναι και το αδύνατο σημείο τέτοιου τύπου καθεστώτων. Ότι και να κάνουν πρέπει στο τέλος να τηρήσουν τους κανόνες τους παιχνιδιού. Άμα τους παραβιάσουν θέτουν την ίδια τους την υπόσταση σε αμφισβήτηση. Τον τελευταίο καιρό έχουμε παρατηρήσει το καθεστώς μέσα στο πανικό του να προχωρά, σε έκτος από φυσικά άδικες, και σε παράνομες ενέργειες εναντίον εθνικιστών. Αλλά βλέπουμε ότι στις πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες διάφορων εθνικιστών με το κράτος στο τέλος οι εθνικιστές δικαιώθηκαν. Αυτό συνέβει απλά επειδή δεν είχαν παραβιάσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Έτσι είχαμε την αθώωση του Κώστα Πλεύρη, έτσι επετεύχθη και η απελευθέρωση του Παπαγεωργίου έτσι και η απελευθέρωση Χατζηπαρασκευά.

Έτσι λοιπόν ό αγώνας συνεχίζεται έστω και με τους δικούς τους όρους.