Δείτε μια στατιστική ανάλυση για τα εκλογικά αποτελέσματα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα στο νέο μου blog
http://stat-stoixeia.blogspot.com
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Οι εκλογές στη Σουηδία
;eΕκλογές είχαμε την Κυριακή στη Σουηδία και το αποτέλεσμα ήταν για ακόμα μία φορά να παρακολουθήσουμε ένα γνωστό πια έργο. Μία ακόμα χώρα της Ευρώπης απέχτησε το «ακροδεξιό» της κόμμα. Τα ΜΜΕ εξέφρασαν την ανησυχία τους για το φαινόμενο και όλα τα άλλα πομπώδη που ακούμε κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του ένα «ακροδεξιό» κόμμα στη Βουλή, κάποιας ευρωπαϊκής χώρας. Το φαινόμενο είναι όντως εξοργιστικό για αυτούς. Πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ψηφίζει κάτι, που όλο το σύστημα από μικρά παιδιά τους μαθαίνει ότι αποτελεί το απόλυτο κακό; Πως είναι δυνατόν να έχουν το θράσος να αμφισβητούν έτσι το καθεστώς τους;
Το ότι προσβάλλουν τις πολιτικές επιλογές όλων αυτών των πολιτών που ψήφισαν το «ακροδεξιό» κόμμα δεν τους απασχολεί. Δεν χωράνε δημοκρατικές ευαισθησίες όταν μιλάμε για ακροδεξιά κόμματα. Η δημοκρατία είναι μόνο για τους δημοκράτες και δημοκράτες είναι αυτοί που δεν αμφισβητούν το καθεστώς. Όλα κι όλα. Έχεις το δικαίωμα να λες την άποψη σου αρκεί να μην είναι ακροδεξιά. Το τι είναι ακροδεξιό το αποφασίζουν αυτοί.
Ο στόχος απλός, να μην επεκταθεί το φαινόμενο. Ξέρουν καλά ότι αυτοί που ψήφισαν «ακροδεξιά» τους έχουν καταλάβει καλά. Αυτό που θέλουν είναι να συγκρατήσουν τους υπόλοιπους, να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές άμυνας των καθεστώτων τους από τους συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους. Αυτοί πρέπει να σταμπαριστούν ακόμα και ως καθάρματα αν είναι δυνατόν. Την απευθείας σύγκρουση με τις ιδέες που τα «ακροδεξιά» κόμματα εκπροσωπούν θα την αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν. Έτσι πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν για πάντα τα καθεστώτα τους.
Αλλά δεν θα τα καταφέρουν.
Το ότι προσβάλλουν τις πολιτικές επιλογές όλων αυτών των πολιτών που ψήφισαν το «ακροδεξιό» κόμμα δεν τους απασχολεί. Δεν χωράνε δημοκρατικές ευαισθησίες όταν μιλάμε για ακροδεξιά κόμματα. Η δημοκρατία είναι μόνο για τους δημοκράτες και δημοκράτες είναι αυτοί που δεν αμφισβητούν το καθεστώς. Όλα κι όλα. Έχεις το δικαίωμα να λες την άποψη σου αρκεί να μην είναι ακροδεξιά. Το τι είναι ακροδεξιό το αποφασίζουν αυτοί.
Ο στόχος απλός, να μην επεκταθεί το φαινόμενο. Ξέρουν καλά ότι αυτοί που ψήφισαν «ακροδεξιά» τους έχουν καταλάβει καλά. Αυτό που θέλουν είναι να συγκρατήσουν τους υπόλοιπους, να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές άμυνας των καθεστώτων τους από τους συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους. Αυτοί πρέπει να σταμπαριστούν ακόμα και ως καθάρματα αν είναι δυνατόν. Την απευθείας σύγκρουση με τις ιδέες που τα «ακροδεξιά» κόμματα εκπροσωπούν θα την αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν. Έτσι πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν για πάντα τα καθεστώτα τους.
Αλλά δεν θα τα καταφέρουν.
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
Το δημοψήφισμα στη Τουρκία
Τη Κυριακή διεξήχθη δημοψήφισμα στην Τουρκία σχετικά με την τροποποίηση του συντάγματος της. Τις αλλαγές στο σύνταγμα, τις προωθεί το Ισλαμικό κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Πολύς κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με το τι συμβαίνει στη Τουρκία και ποια πολιτική παράταξη εκπροσωπεί πια πολιτική θέση στην Τουρκία. Έτσι οι περισσότεροι μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί τους λόγους που βλέπουμε ένα Ισλαμικό κόμμα, που θα περίμενε κανείς να υποστηρίζει συντηρητικές θέσεις, να υποστηρίζει και να προωθεί φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία.
Αυτή η σύγχυση οφείλεται στην αδυναμία να γίνει κατανοητό ότι η φιλελευθεροποίηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο απόκτησης της εξουσίας από ένα άλλο καθεστώς. Το τουρκικό ισλαμικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα των Τούρκων. Οι ισλαμικές αξίες, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι το πολιτικό υπόβαθρο της ιδεολογίας του. Ο λόγος που προωθεί δημοκρατικές αλλαγές στο Τουρκικό σύνταγμα είναι για να επιτύχει την αποδυνάμωση του κεμαλικού κατεστημένου το οποίο για να επιβάλει την κυριαρχία του είχε ορίσει, μέσω του προηγούμενου συντάγματος, τους όρους του παιχνιδιού. Το κεμαλικό κατεστημένο είχε βάλει ως ασφαλιστική δικλείδα στο σύνταγμα, σε περίπτωση του θα έχανε τις εκλογές, άρθρα μέσω των οποίων μπορούσε να ελέγξει τη δικαστική εξουσία και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μέσω του στρατού.
Η Αμερική και οι ΕΕ στηρίζει τις τροποποιήσεις καθώς βρίσκονται προς την κατεύθυνση των θεσμών των δυτικών πολιτειών, ελπίζοντας ότι μέσω αυτών των θεσμών μπορεί να επικρατήσει στο μέλλον δυτικής νοοτροπίας κυβέρνηση. Αυτό το ενδεχόμενο δεν απασχολεί σε αυτή τη φάση τους Ισλαμιστές της Τουρκίας καθώς φαίνεται πολύ μακρινό. Έτσι ο Ερντογάν χτυπάει ιδεολογικά το κεμαλικό κατεστημένο από δύο διαφορετικές πλευρές την θρησκευτική και την φιλελεύθερη συνθέτοντας τις π.χ. στην διεκδίκηση του δικαιώματος να φορά οποιοσδήποτε το επιθυμεί ελευθέρα μαντίλα στη χώρα.
Το πολιτικό εργαλείο της φιλελευθεροποίησης έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν στην Ευρώπη στην Ελλάδα άλλα και στην Τουρκία. Στην Τουρκία το κεμαλικό κράτος το είχε χρησιμοποιήσει ώστε να περιορίσει τη δύναμη του Σουλτάνου εγκαθιδρύοντας έτσι ένα κοσμικό κράτος, Στην Ελλάδα ο Κωλέτης ζητούσε σύνταγμα, όσο ήταν κυβερνήτης ο Καποδίστριας, άλλα έκανε «αμφισβητήσιμες» εκλογές όταν ήταν αυτός πρωθυπουργός. Γενικότερα η όλη διαδικασία περάσματος στις δημοκρατίες από την βασιλεία δεν ήταν παρά μία προσπάθεια των νεόπλουτων της βιομηχανικής επανάστασης να αποκτήσουν την εξουσία από τους παλαιούς ευγενείς φεουδάρχες.
Αυτή η σύγχυση οφείλεται στην αδυναμία να γίνει κατανοητό ότι η φιλελευθεροποίηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο απόκτησης της εξουσίας από ένα άλλο καθεστώς. Το τουρκικό ισλαμικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα των Τούρκων. Οι ισλαμικές αξίες, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι το πολιτικό υπόβαθρο της ιδεολογίας του. Ο λόγος που προωθεί δημοκρατικές αλλαγές στο Τουρκικό σύνταγμα είναι για να επιτύχει την αποδυνάμωση του κεμαλικού κατεστημένου το οποίο για να επιβάλει την κυριαρχία του είχε ορίσει, μέσω του προηγούμενου συντάγματος, τους όρους του παιχνιδιού. Το κεμαλικό κατεστημένο είχε βάλει ως ασφαλιστική δικλείδα στο σύνταγμα, σε περίπτωση του θα έχανε τις εκλογές, άρθρα μέσω των οποίων μπορούσε να ελέγξει τη δικαστική εξουσία και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μέσω του στρατού.
Η Αμερική και οι ΕΕ στηρίζει τις τροποποιήσεις καθώς βρίσκονται προς την κατεύθυνση των θεσμών των δυτικών πολιτειών, ελπίζοντας ότι μέσω αυτών των θεσμών μπορεί να επικρατήσει στο μέλλον δυτικής νοοτροπίας κυβέρνηση. Αυτό το ενδεχόμενο δεν απασχολεί σε αυτή τη φάση τους Ισλαμιστές της Τουρκίας καθώς φαίνεται πολύ μακρινό. Έτσι ο Ερντογάν χτυπάει ιδεολογικά το κεμαλικό κατεστημένο από δύο διαφορετικές πλευρές την θρησκευτική και την φιλελεύθερη συνθέτοντας τις π.χ. στην διεκδίκηση του δικαιώματος να φορά οποιοσδήποτε το επιθυμεί ελευθέρα μαντίλα στη χώρα.
Το πολιτικό εργαλείο της φιλελευθεροποίησης έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν στην Ευρώπη στην Ελλάδα άλλα και στην Τουρκία. Στην Τουρκία το κεμαλικό κράτος το είχε χρησιμοποιήσει ώστε να περιορίσει τη δύναμη του Σουλτάνου εγκαθιδρύοντας έτσι ένα κοσμικό κράτος, Στην Ελλάδα ο Κωλέτης ζητούσε σύνταγμα, όσο ήταν κυβερνήτης ο Καποδίστριας, άλλα έκανε «αμφισβητήσιμες» εκλογές όταν ήταν αυτός πρωθυπουργός. Γενικότερα η όλη διαδικασία περάσματος στις δημοκρατίες από την βασιλεία δεν ήταν παρά μία προσπάθεια των νεόπλουτων της βιομηχανικής επανάστασης να αποκτήσουν την εξουσία από τους παλαιούς ευγενείς φεουδάρχες.
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Η Αμερικανική αποχώρηση από το Ιράκ
Μετά από 7 περίπου χρόνια παραμονής στο Ιράκ οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την λήξη της επιχείρησης και την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Ιράκ. Γιατί όμως έγινε αυτή η επιχείρηση και τι στόχους πέτυχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι σήμερα. Ό περισσότερος κόσμος φυσικά και έχει καταλάβει ότι ο πόλεμος αυτός είχε γίνει για τον έλεγχο του Ιράκ και των πετρελαίων του. Το κράτος του Ιράκ ήταν ένα ανεξάρτητο κράτος υπό τον έλεγχο του Σαντάμ Χουσείν , το οποίο δεν συνεργαζόταν με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Η.Π.Α. εισέβαλαν και κατέλαβαν το Ιράκ εγκαθιδρύοντας έτσι μια κατοχική κυβέρνηση.
Οι Η.Π.Α λόγω του μεγάλου κόστους της παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων παίρνουν ένα ρίσκο, να αποχωρήσουν από την χώρα, πιστεύοντας ότι και χωρίς τις στρατιωτικές δυνάμεις θα διατηρήσουν την πολιτική τους επιρροή. Το πως θα προσπαθήσουν να τα καταφέρουν, χωρίς την στρατιωτική τους παρουσία, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Είναι ο ίδιος τρόπος που τα πολιτικά πράγματα των χωρών του δυτικού κόσμου καθορίζονται με ευχέρεια από το ίδιο παγκόσμιο σύστημα, την ίδια παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο ιρακινός λαός θα κληθεί ελεύθερα να συμμετάσχει σε εκλογές, έχοντας να επιλέξει από τουλάχιστον 2, σχεδόν όμοια αμερικανόφιλα κόμματα αποτελούμενα από τους μέχρι πρότινος δοσίλογους των Αμερικανών. Όποιο κόμμα ή όποιος πολιτικός τολμήσει να υπερασπιστεί πολιτικές ενάντια στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα κατηγορείται αυτόματα ως φιλοσανταμικός, φιλοτρομοκράτης ακραίος ή φανατικός. Οι ιρακινοί θα ψηφίσουν τον λιγότερο κακό αλλά το αποτέλεσμα τον εκλογών θα είναι ουσιαστικά αδιάφορο.
Στη συνέχεια της πολιτικής ζωής του Ιράκ θα συμβαίνει ότι και στις υπόλοιπο ελεγχόμενο κόσμο. Τα κόμματα που θα προβάλλονται περισσότερο θα χρειάζονται πολλά χρήματα για να επιτύχουν τη προβολή τους και έτσι θα είναι ελεγχόμενα από τους χρηματοδότες τους. Βεβαίως όμως το σχέδιο αυτό μπορεί να αποτύχει, καθώς στο Ιράκ υπάρχουν πάρα πολλές ένοπλες ομάδες που μπορεί να μην επιτρέψουν τα σχέδια των Αμερικανών. Θα δούμε στο μέλλον τι θα γίνει.
Παρατηρώντας την κατάσταση αυτή οι πραγματικά ανεξάρτητες χώρες της περιοχής προετοιμάζονται για τη νέα κατάσταση ώστε να αποφύγουν τα αρνητικά για αυτούς ενδεχόμενα και να προωθήσουν τα θετικά. Το Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ, έχουν ξεκάθαρα ανεξάρτητη στρατηγική για να προωθήσουν τα σχέδια τους. Η Τουρκία π.χ. βλέπει, για πρώτη φορά μετά από καιρό τα συμφέροντα της να είναι σε σύγκρουση με αυτά του Ισραήλ, καθώς το ενδεχόμενο το Ιράκ να διχοτομηθεί και να δημιουργηθεί ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι εξαιρετικά δυσμενές για την Τουρκία.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις βέβαια συμμετέχουν μόνο οι ανεξάρτητες χώρες, οι ημιανεξάρτητες-εξουσιαζόμενες χώρες απλά παρακολουθούν. Δεν χωράει αμφιβολία ότι σε αυτές τις εξουσιαζόμενες μη ανεξάρτητες χώρες που απλά παρακολουθούν βρίσκεται και η Ελλάδα. Σε αυτό το κλίμα βλέπουμε το υφυπουργό εξωτερικών να παρακολουθεί από κοινού με τον Τούρκο υπουργό τον αγώνα Ελλάδας-Τουρκία και να χαριεντίζετε μαζί του φορώντας τουρκικά κασκόλ.
Οι Η.Π.Α λόγω του μεγάλου κόστους της παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων παίρνουν ένα ρίσκο, να αποχωρήσουν από την χώρα, πιστεύοντας ότι και χωρίς τις στρατιωτικές δυνάμεις θα διατηρήσουν την πολιτική τους επιρροή. Το πως θα προσπαθήσουν να τα καταφέρουν, χωρίς την στρατιωτική τους παρουσία, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Είναι ο ίδιος τρόπος που τα πολιτικά πράγματα των χωρών του δυτικού κόσμου καθορίζονται με ευχέρεια από το ίδιο παγκόσμιο σύστημα, την ίδια παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο ιρακινός λαός θα κληθεί ελεύθερα να συμμετάσχει σε εκλογές, έχοντας να επιλέξει από τουλάχιστον 2, σχεδόν όμοια αμερικανόφιλα κόμματα αποτελούμενα από τους μέχρι πρότινος δοσίλογους των Αμερικανών. Όποιο κόμμα ή όποιος πολιτικός τολμήσει να υπερασπιστεί πολιτικές ενάντια στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα κατηγορείται αυτόματα ως φιλοσανταμικός, φιλοτρομοκράτης ακραίος ή φανατικός. Οι ιρακινοί θα ψηφίσουν τον λιγότερο κακό αλλά το αποτέλεσμα τον εκλογών θα είναι ουσιαστικά αδιάφορο.
Στη συνέχεια της πολιτικής ζωής του Ιράκ θα συμβαίνει ότι και στις υπόλοιπο ελεγχόμενο κόσμο. Τα κόμματα που θα προβάλλονται περισσότερο θα χρειάζονται πολλά χρήματα για να επιτύχουν τη προβολή τους και έτσι θα είναι ελεγχόμενα από τους χρηματοδότες τους. Βεβαίως όμως το σχέδιο αυτό μπορεί να αποτύχει, καθώς στο Ιράκ υπάρχουν πάρα πολλές ένοπλες ομάδες που μπορεί να μην επιτρέψουν τα σχέδια των Αμερικανών. Θα δούμε στο μέλλον τι θα γίνει.
Παρατηρώντας την κατάσταση αυτή οι πραγματικά ανεξάρτητες χώρες της περιοχής προετοιμάζονται για τη νέα κατάσταση ώστε να αποφύγουν τα αρνητικά για αυτούς ενδεχόμενα και να προωθήσουν τα θετικά. Το Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ, έχουν ξεκάθαρα ανεξάρτητη στρατηγική για να προωθήσουν τα σχέδια τους. Η Τουρκία π.χ. βλέπει, για πρώτη φορά μετά από καιρό τα συμφέροντα της να είναι σε σύγκρουση με αυτά του Ισραήλ, καθώς το ενδεχόμενο το Ιράκ να διχοτομηθεί και να δημιουργηθεί ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι εξαιρετικά δυσμενές για την Τουρκία.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις βέβαια συμμετέχουν μόνο οι ανεξάρτητες χώρες, οι ημιανεξάρτητες-εξουσιαζόμενες χώρες απλά παρακολουθούν. Δεν χωράει αμφιβολία ότι σε αυτές τις εξουσιαζόμενες μη ανεξάρτητες χώρες που απλά παρακολουθούν βρίσκεται και η Ελλάδα. Σε αυτό το κλίμα βλέπουμε το υφυπουργό εξωτερικών να παρακολουθεί από κοινού με τον Τούρκο υπουργό τον αγώνα Ελλάδας-Τουρκία και να χαριεντίζετε μαζί του φορώντας τουρκικά κασκόλ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)