Καλή χρονιά

Το Ιστολόγιο Ελευθερόφρων  εύχεται 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Καζίνο στη Γευγελή, Εχθρική ενέργεια

Καζίνο, ένα μέρος όπου μαζεύονται κάποιοι, με ελπίδα να γίνουν πλούσιοι.
Καζίνο, ένα μέρος όπου γίνεται εμπόριο ελπίδας
Καζίνο, ένα μέρος όπου κάποιοι άνθρωποι γίνονται έρμαιο των παθών τους.
Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι που πάνε εκεί και απλά διασκεδάζουν.
Άλλα όσο υπάρχουν άνθρωποι που η απώλεια ελέγχου τους, μπορεί να φτάσει μέχρι του να χάσουν όλη τους τη περιουσία, τότε το καζίνο πρέπει να είναι παράνομο.
Τα καζίνο φτιάχνονται για την εκμετάλλευση των παθών των ανθρώπων και όχι για την υγιή διασκέδαση, των ανθρώπων.
Όταν μια χώρα φτιάχνει καζίνο στη πρωτεύουσα της τότε το φτιαχτεί για τον πληθυσμό της χώρας της και αποτελεί εσωτερικό της θέμα η λειτουργία του.
Όταν όμως το καζίνο φτιάχνεται στα σύνορα με μια άλλη πλουσιότερη χώρα, τότε φτιάχνεται για εκμετάλλευση του γειτονικού πληθυσμού και η ενέργεια αυτή αποτελεί εχθρική ενέργεια.
Η Γευγελή, κατεχόμενη Ελληνική γη, χρησιμοποιείται εναντίον της πατρίδας.
Η δικιά μου ελπίδα δεν είναι να πάω στο καζίνο της Γευγελής να γίνω πλούσιος άλλα να δω τον ελληνικό στρατό να απελευθερώνει τη Γευγελή όπως το 1912 και το 1913 διώχνοντας για πάντα τους Σλάβους και καταστρέφοντας το καζίνο.

Ο εποικισμός της πατρίδας

Η πατρίδα μας το 1821 κατάφερε, μετά από μία αιματηρή επανάσταση, να απελευθερώσει ένα κομμάτι από την γη της. Στην διάρκεια των χρόνων που πέρασαν επέτυχε να απελευθερώσει και άλλα κομμάτια της γης της καθώς και να διώξει τους πρώην κατακτητές της που είχαν εγκατασταθεί στα ελεύθερες πλέον περιοχές. Φτιάξαμε λοιπόν ένα κράτος με μοναδικό ποσοστό ομοιογένειας στον κόσμο, ένα κράτος με 98% Έλληνες ορθόδοξους χριστιανούς.

Ενώ λοιπόν αυτή η διαδικασία δεν είχε ούτε κατά διάνοια ολοκληρωθεί εμφανίζονται τα πρώτα σημεία παρακμής. Θεωρίες του «δεν διεκδικούμαι τίποτα» διοχετεύονται στην ελληνική συνείδηση κατά παράβαση των ιστορικών πεπρωμένων του έθνους. Παράλληλα τα θεμελιώδη συστατικά ενός κράτους όπως η ύπαρξη και φύλαξη των συνόρων του αμελούνται, δημιουργώντας ένα καινούριο φαινόμενο τη λαθρομετανάστευση. Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια ορδές βαρβάρων εισήλθαν στη χώρα μας ειρηνικά, δημιουργώντας τη μαγιά για μελλοντικές μειονότητες.

Η ειρηνική τους είσοδος δεν σημαίνει ότι διαχρονικά θα επιτυγχάνεται η ειρηνική συμβίωση τους μαζί μας. Σύντομα θα συζήσουν το μερίδιο στην εξουσία που αναλογεί στο πληθυσμό τους. Ουσιαστικά παρακολουθούμε παθητικά την αντίστροφη διαδικασία αυτού που επιτύχαμε όλα αυτά τα χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση.

Έχοντας περάσει 20 χρόνια που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτό το φαινόμενο δεν είναι δυνατόν να μιλάμε πλέον ούτε για λαθρομετανάστευση, ούτε για εγκληματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας ονομάζεται εποικισμός. Είναι η παράδοση σε ξένη επιρροή ενός κράτους που φτιάξαμε αποκλειστικά για εμάς, για το γένος των Ελλήνων.

Επιτέλους πρέπει όλοι να αντισταθούμε συνειδητά σε αυτό δεν αποτελεί κάτι άλλο από τον εποικισμό της πατρίδας.

Δημοψήφισμα στην Ελβετία

Ψηφίσαν το αυτονόητο οι Ελβετοί, τι ψήφισαν δηλαδή, ότι όποιος ήρθε στην χώρα τους και παραβαίνει τους νόμους της, να σηκώνεται και να φεύγει.

Τι το περίεργο, τι το ρατσιστικό,

Τίποτα απολύτως,

Αντίθετα κατά την άποψη μου, πολύ επιεικείς ήτανε, δηλαδή το μόνο που έχεις να πάθεις άμα πάς στην Ελβετία και παρανομήσεις είναι να σε στείλουν πίσω, ευκαιρία μου ακούγεται θα πάω κι εγώ. Σε κάνα χρόνο ή θα είμαι πλούσιος ή θα με γυρίσουν πίσω, μηδενικό το ρίσκο μεγάλα τα κέρδη.

Θέλανε οι «προοδευτικοί» όποιος παρανομεί να κάνει την ποινή του και να παραμένει στην Ελβετία, θέλανε οι Ελβετοί να ξεφορτωθούν τους μετανάστες. Το αποτέλεσμα ημίμετρο. Σε βρίσκουν, σε διώχνουν, χωρίς ποινή αν κατάλαβα καλά. Μακάρι να κατάλαβα λάθος και να κάνεις την ποινή σου και μετά να φεύγεις από τη χώρα, εκτός βέβαια έχουνε κι αυτοί το ίδιο πρόβλημα με εδώ με γεμάτες τις φυλακές και βρήκαν αυτό ως λύση.

Το θέμα είναι εξαιρετικά απλό άμα πας σε ξένη χώρα και παρανομείς είσαι τυχερός αν το μόνο που σου κάνουνε είναι να σε διώξουνε. Τους πολίτες της χώρας σου όταν παρανομούν, παρόλο που δεν θέλεις να κυκλοφορούν ανάμεσα στους φιλήσυχους πολίτες, δεν μπορείς να τους διώξεις, θα τους βάλεις φυλακή. Τους ξένους είναι αυτονόητο να τους διώξεις.

Απλά πράγματα.

Η ελευθερόφρωνη εθνικιστική ψήφος

Σε αυτές τις τοπικές εκλογές εκφράστηκε σε όλο της το μεγαλείο η ελευθερόφρωνη εθνικιστική ψήφος. Ως αποκορύφωμα αυτής της ψήφου εννοώ αυτούς τους εθνικιστές, που διατηρώντας την σκέψη τους ελεύθερη, ψήφισαν στη μία κάλπη τον Μιχαλολιάκο και στην διπλανή κάλπη τον Γεωργιάδη.

Οι Έλληνες αυτοί, κατά πλειοψηφία εθνικιστές, αγνόησαν κάθε κομματική γραμμή, κάθε κομματική διαφορά και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις των εθνικιστών σε επίπεδο προσώπων και ιδεολογίας. Οι Έλληνες αυτοί, ιεραρχώντας σωστά τα πολιτικά θέματα, έστειλαν το μήνυμα στο καθεστώς ότι η ρήξη τους με το σύστημα είναι οριστική και δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Οι Έλληνες αυτοί με την ψήφο τους στην Χρυσή Αυγή για την Αθήνα έδειξαν διατεθειμένοι να περάσουν στα άκρα, μία κίνηση που συζητήθηκε και θα συζητιέται για καιρό. Οι Έλληνες αυτοί με την ψήφο τους στον Γεωργιάδη έδειξαν ότι όποια θέση και αν παίρνει ο ΛΑΟΣ στα οικονομικά θέματα, θα διατηρεί τους οπαδούς του, γιατί οι οπαδοί του ιεραρχούν τα εθνικά θέματα πάνω από όλα τα άλλα. Παράλληλα επιτεύχθηκαν και οι παράπλευροι στόχοι των εκλογών που αφορούν την αφύπνιση της κοινωνίας. 

Αυτή η ψηφοφορία ας είναι η αρχή για μια ταχύτερη αποκατάσταση του εθνικισμού στην κοινωνία

O ρόλος του Στρατού

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας τα κράτη περνούνε διάφερες φάσεις, ειρηνικές ή πολεμικές. Οι ειρηνικές περίοδοι τελειώνουν κάποτε και ακολουθούνται από πολεμικές. Η ιστορία είναι μια συνεχής εναλλαγή μεταξύ πολέμου και ειρήνης, έτσι ώστε κάθε ειρηνική περίοδος να είναι ανάμεσα σε δύο πολέμους και κάθε πόλεμος ανάμεσα σε δύο ειρηνικές περιόδους. Κάθε ανεξάρτητο κράτος έχει και ένα στρατό, εννοώντας κάθε πραγματικά ανεξάρτητο κράτος και όχι κράτη που έχουν προκύψει από ισορροπίες μεταξύ άλλων ανεξάρτητων κρατών, τα οποία είναι στην ουσία εξαρτώμενα. Ο ρόλος του στρατού δεν αφορά μόνο την πολεμική περίοδο, αφορά και την ειρηνική. Η απειλή χρήση βίας στον κόσμο αποτελεί μέσο διπλωματίας και αποτροπής, όπως ίσχυε πάντα και όπως θα ισχύει για πάντα, καθώς η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει.

 Ο στρατός λοιπόν είναι η δύναμη του κράτους και στην διάρκεια της ειρήνης και όχι μόνο κατά την διάρκεια του πολέμου. Το να πλήττεις το ρόλο του στρατού και να τον χαρακτηρίζεις αντιπαραγωγικό δείχνει ή την παντελή άγνοια για τον τρόπο που λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις ή δόλο. Στην εποχή του ΔΝΤ  λοιπόν, είναι αναμενόμενο να δέχεται επίθεση και ο στρατός, με απώτερο σκοπό, μετά την απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, να χτυπηθεί και η πολιτική, σε όποιο βαθμό υπάρχει ακόμα.

Σε όσους πάγκαλους λοιπόν αμφισβητούν την παραγωγικότητα του στρατού απαντάμε ότι ο στρατός διασφαλίζει την ανεξαρτησία του έθνους.

Παράπλευροι στόχοι των εκλογών

          Στις επερχόμενες εκλογές, όπως και σε κάθε εκλογές, υπάρχουν κάποιοι παράπλευροι στόχοι, που αφορούν, όχι μόνο την εκλογική επιτυχία, αλλά την διάδοση του εθνικιστικού μηνύματος στην κοινωνία.

Κατά συνέπεια, μπορεί μία είσοδος στην βουλή, μια ισχυρή παρουσία ενός τοπικού συνδυασμού στην περιφέρεια ή στους δήμους να είναι μια επιτυχία, όσον αφορά την παρούσα πολιτική επιρροή, αλλά παράλληλα  ένας πολύ σημαντικός στόχος πρέπει, και μπορεί, να είναι να περάσει ένα εθνικιστικό μήνυμα στην κοινωνία, ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε λίγοι. Να περάσει το μήνυμα σε κάθε έναν Έλληνα που βλέπει και ενοχλείται από τη συνεχιζόμενη παρακμή ηθών και αξιών, αλλά νομίζει ότι είναι μόνος επειδή δεν βλέπει κανέναν άλλον να αντιδρά, ότι δεν είναι μόνος. Αυτό μπορεί να αποτελέσει μια αρχή στην αναμόρφωση της κοινής γνώμης.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν καταφέρει να ελέγχουν την κοινή γνώμη. Κατά μια αγνή άποψη η κοινή γνώμη δεν είναι παρά η συνισταμένη των προσωπικών απόψεων όλων των πολιτών. Όμως στην πράξη πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες ισχυρογνώμονες. Πάρα πολλοί και ίσως οι περισσότεροι αναζητούν στον κοινωνικό περίγυρο την επιβεβαίωση της γνώμης τους ή της αίσθησης τους για κάποιο θέμα. Εάν συναντήσουν μια γενική απόρριψη, πολύ συχνά αναδιαμορφώνουν την άποψη τους. Κάποιοι άλλοι. μη έχοντας δική τους άποψη, επαναλαμβάνουν την άποψη που έχουν ακούσει περισσότερο στην κοινωνία ως γενικό κανόνα.

Σε αυτή την κοινωνική διεργασία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης επεμβαίνουν τα ΜΜΕ τα οποία έχουν μπει στα σπίτια όλων μας. Διοχετεύοντας στη διαδικασία σχηματισμού της κοινής γνώμης πάντα τις απόψεις που συμφέρουν τους ιδιοκτήτες τους, καταφέρνουν σιγά σιγά, να τροποποιήσουν την κοινή γνώμη προς το συμφέρον τους. Έτσι π.χ. ο πολίτης που εκφράζει ανησυχίες ή του φαίνεται εντελώς παράλογο να μπορεί να μπει και να εγκατασταθεί στη χώρα μας όποιος θέλει, όποτε θέλει χωρίς κανένα έλεγχο, «καταπίνει» τις αντιρρήσεις του χάριν της κοινωνικής αποδοχής αποδεχόμενος αυτό που νομίζει ότι αποτελεί την κοινή γνώμη.

Με την ισχυρή παρουσία εθνικιστικών ψηφοδελτίων στις επερχόμενες εκλογές μπορεί να ξεκινήσει σιγά σιγά μία αντίστροφη διαδικασία, μια διαδικασία επανεμφάνισης της πραγματικής κοινής γνώμης. Η διαδικασία αυτή μπορεί να ξεκινήσει από τις φιλικές παρέες, όπου επιτέλους ο κάθε κρυφός εθνικιστής, γνωρίζοντας πια ότι δεν αποτελεί μια μηδαμινή μειοψηφία, θα έχει το θάρρος της γνώμης του, επιτρέποντας έτσι να ξεδιπλωθούν οι πραγματικές απόψεις της κοινωνίας μας, σχετικά με μία σειρά από θέματα, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή βαθειά θαμμένες.

          Τέτοια ώθηση μπορεί να δώσει η υπερψήφιση «ακραίων» ψηφοδελτίων όπως αυτό του Μιχαλολιάκου στην Αθήνα ή του Γεωργιάδη στην Αττική, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε προσωπική άποψη μπορεί να έχει κάποιος για τα συγκεκριμένα πρόσωπα. 

Διαφορετικότητα και Eθνικισμός

Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με τον εθνικισμό και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Εμφανίζονται κατά καιρούς διάφοροι υπηρέτες του καθεστώτος που υποστηρίζουν ότι εμείς οι εθνικιστές προσβάλουμε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και άλλα τέτοια γραφικά. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Στην πραγματικότητα η μόνη πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται την διαφορετικότητα είναι ο εθνικισμός. Για να υπερασπιστείς το δικαίωμα στη διαφορετικότητα πρέπει πρώτα να καταλάβεις τις βασικές αιτίες που κάνουν τους ανθρώπους διαφορετικούς.

Οι πολιτικές δυνάμεις που αρνούνται πεισματικά ότι οι άνθρωποι γεννιούνται διαφορετικοί είναι αυτές που βρίσκονται σε απόλυτη αδυναμία να υπερασπίσουν το δικαίωμα της διαφορετικότητας. Πως είναι δυνατόν να υπερασπιστείς την διαφορετικότητα όταν αρνείσαι ουσιαστικά την ύπαρξη της; Πως είναι δυνατόν να κατανοήσεις την διαφορετικότητα στις ανθρώπινες συμπεριφορές που εμφανίζεται στον κόσμο όταν προσπαθείς να την ανάγεις, μόνο στον περιβαλλοντικό παράγοντα, αρνούμενος την ύπαρξη του γενετικού; Εμείς οι εθνικιστές ξέρουμε καλά ότι η διαφορετικότητα των ανθρώπων δεν οφείλεται μόνο στις διαφορετικές τους εμπειρίες, αλλά ότι οι άνθρωποι είναι και από την φύση τους διαφορετικοί. 

Οι φιλελεύθερες και προοδευτικές δυνάμεις ακολουθώντας αυτόν τον δογματισμό απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την υπεράσπιση του δικαιώματος του να είσαι διαφορετικός. Στην πραγματικότητα με τις δογματικές τους θέσεις εξυπηρετούν την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, προσβάλλοντας την διαφορετικότητα των ανθρώπων. Η επίκληση του διαφορετικού περιβάλλοντος και των διαφορετικών εμπειριών δεν αρκεί για να ερμηνεύσει την ποικιλία των διαφορετικών ανθρώπινων συμπεριφορών και επιλογών που υπάρχουν στη Γη.

Στην πραγματικότητα μόνο όταν αποδεχτείς την ύπαρξη ανθρώπων που γεννήθηκαν διαφορετικοί, μπορείς πραγματικά να καταλάβεις το κόσμο γύρω σου και να περιορίσεις τις "ρατσιστικές" συμπεριφορές. Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες αναπτύσσουν τις διαφυλετικές συγκρούσεις, καθώς οι διαφορετικοί πολιτισμοί δεν είναι σε θέση ερμηνεύσουν την συμπεριφορά των άλλων εθνικών ομάδων και οδηγούνται αναπόφευκτα σε σύγκρουση. Μόνο οι εθνικές κοινωνίες είναι σε θέση να περιορίσουν τις συγκρούσεις στο μέγιστο εφικτό βαθμό.

Τελικά μόνο ο εθνικισμός είναι αυτός που προασπίζεται και αγωνίζεται πραγματικά για την διαφορετικότητα, είτε αυτή αφορά εθνικές ομάδες είτε οτιδήποτε άλλο. Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι ανεφάρμοστες στην πράξη, και όταν επιβάλλονται οδηγούν τελικά στην γκετοποίηση των διαφορετικών εθνικών ομάδων, επαναφέροντας έτσι την φυσική τάξη, που είναι οι εθνικές κοινωνίες. Έτσι μικρές εθνικές κοινωνίες υπό μορφή γκέτο σχηματίζονται διαψεύδοντας έτσι τους δογματισμούς τους.

Οι προοδευτικές θεωρίες περί αφομοιώσεων διαφορετικών πολιτισμών δείχνουν πόσο λίγο οι προοδευτικές-καθεστωτικές δυνάμεις καταλαβαίνουν την εθνική διαφορετικότητα. Πως είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι την διαφορετικότητα, όταν υποστηρίζεις ότι ο αλλογενής, επειδή ζει στην Ελλάδα θα γίνει τελικά σαν εμάς; Ο αλλογενής ούτε θέλει ούτε πρόκειται να γίνει σαν κι εμάς. Οι θέσεις αυτές είναι τελικά επικίνδυνες και για τους Έλληνες αλλά και για τους αλλογενείς που φυσικά δεν έχουν καμία όρεξη να αφομοιωθούν. Έτσι οι προοδευτικές θεωρίες, είτε εμφανίζονται ως θεωρίες πολυπολιτισμού είτε ως θεωρίες αφομοιώσεως είναι άκρως επικίνδυνες για την πορεία του έθνους.

Οι εθνικιστές θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για τα εθνικά ιδεώδη και την διαφορετικότητα των εθνών, ώστε να περιορίσουν έτσι τη ζημιά που προσπαθεί να κάνει το καθεστώς στο έθνος, εκμεταλλευόμενο τους δογματισμούς που έχει εμφυτεύσει στην κοινωνία μέσω της προπαγάνδας του.

Επιρροή εποικισμού, μια στατιστική ανάλυση

Δείτε μια στατιστική ανάλυση για τα εκλογικά αποτελέσματα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα στο νέο μου blog
http://stat-stoixeia.blogspot.com

Οι εκλογές στη Σουηδία

;eΕκλογές είχαμε την Κυριακή στη Σουηδία και το αποτέλεσμα ήταν για ακόμα μία φορά να παρακολουθήσουμε ένα γνωστό πια έργο. Μία ακόμα χώρα της Ευρώπης απέχτησε το «ακροδεξιό» της κόμμα. Τα ΜΜΕ εξέφρασαν την ανησυχία τους για το φαινόμενο και όλα τα άλλα πομπώδη που ακούμε κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του ένα «ακροδεξιό» κόμμα στη Βουλή, κάποιας ευρωπαϊκής χώρας. Το φαινόμενο είναι όντως εξοργιστικό για αυτούς. Πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ψηφίζει κάτι, που όλο το σύστημα από μικρά παιδιά τους μαθαίνει ότι αποτελεί το απόλυτο κακό; Πως είναι δυνατόν να έχουν το θράσος να αμφισβητούν έτσι το καθεστώς τους;

Το ότι προσβάλλουν τις πολιτικές επιλογές όλων αυτών των πολιτών που ψήφισαν το «ακροδεξιό» κόμμα δεν τους απασχολεί. Δεν χωράνε δημοκρατικές ευαισθησίες όταν μιλάμε για ακροδεξιά κόμματα. Η δημοκρατία είναι μόνο για τους δημοκράτες και δημοκράτες είναι αυτοί που δεν αμφισβητούν το καθεστώς. Όλα κι όλα. Έχεις το δικαίωμα να λες την άποψη σου αρκεί να μην είναι ακροδεξιά. Το τι είναι ακροδεξιό το αποφασίζουν αυτοί.

Ο στόχος απλός, να μην επεκταθεί το φαινόμενο. Ξέρουν καλά ότι αυτοί που ψήφισαν «ακροδεξιά» τους έχουν καταλάβει καλά. Αυτό που θέλουν είναι να συγκρατήσουν τους υπόλοιπους, να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές άμυνας των καθεστώτων τους από τους συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους. Αυτοί πρέπει να σταμπαριστούν ακόμα και ως καθάρματα αν είναι δυνατόν. Την απευθείας σύγκρουση με τις ιδέες που τα «ακροδεξιά» κόμματα εκπροσωπούν θα την αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν. Έτσι πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν για πάντα τα καθεστώτα τους.

Αλλά δεν θα τα καταφέρουν.

Το δημοψήφισμα στη Τουρκία

Τη Κυριακή διεξήχθη δημοψήφισμα στην Τουρκία σχετικά με την τροποποίηση του συντάγματος της. Τις αλλαγές στο σύνταγμα, τις προωθεί το Ισλαμικό κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Πολύς κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με το τι συμβαίνει στη Τουρκία και ποια πολιτική παράταξη εκπροσωπεί πια πολιτική θέση στην Τουρκία. Έτσι οι περισσότεροι μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί τους λόγους που βλέπουμε ένα Ισλαμικό κόμμα, που θα περίμενε κανείς να υποστηρίζει συντηρητικές θέσεις, να υποστηρίζει και να προωθεί φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία.
Αυτή η σύγχυση οφείλεται στην αδυναμία να γίνει κατανοητό ότι η φιλελευθεροποίηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο απόκτησης της εξουσίας από ένα άλλο καθεστώς. Το τουρκικό ισλαμικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα των Τούρκων. Οι ισλαμικές αξίες, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι το πολιτικό υπόβαθρο της ιδεολογίας του. Ο λόγος που προωθεί δημοκρατικές αλλαγές στο Τουρκικό σύνταγμα είναι για να επιτύχει την αποδυνάμωση του κεμαλικού κατεστημένου το οποίο για να επιβάλει την κυριαρχία του είχε ορίσει, μέσω του προηγούμενου συντάγματος, τους όρους του παιχνιδιού. Το κεμαλικό κατεστημένο είχε βάλει ως ασφαλιστική δικλείδα στο σύνταγμα, σε περίπτωση του θα έχανε τις εκλογές, άρθρα μέσω των οποίων μπορούσε να ελέγξει τη δικαστική εξουσία και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μέσω του στρατού.
Η Αμερική και οι ΕΕ στηρίζει τις τροποποιήσεις καθώς βρίσκονται προς την κατεύθυνση των θεσμών των δυτικών πολιτειών, ελπίζοντας ότι μέσω αυτών των θεσμών μπορεί να επικρατήσει στο μέλλον δυτικής νοοτροπίας κυβέρνηση. Αυτό το ενδεχόμενο δεν απασχολεί σε αυτή τη φάση τους Ισλαμιστές της Τουρκίας καθώς φαίνεται πολύ μακρινό. Έτσι ο Ερντογάν χτυπάει ιδεολογικά το κεμαλικό κατεστημένο από δύο διαφορετικές πλευρές την θρησκευτική και την φιλελεύθερη συνθέτοντας τις π.χ. στην διεκδίκηση του δικαιώματος να φορά οποιοσδήποτε το επιθυμεί ελευθέρα μαντίλα στη χώρα.
Το πολιτικό εργαλείο της φιλελευθεροποίησης έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν στην Ευρώπη στην Ελλάδα άλλα και στην Τουρκία. Στην Τουρκία το κεμαλικό κράτος το είχε χρησιμοποιήσει ώστε να περιορίσει τη δύναμη του Σουλτάνου εγκαθιδρύοντας έτσι ένα κοσμικό κράτος, Στην Ελλάδα ο Κωλέτης ζητούσε σύνταγμα, όσο ήταν κυβερνήτης ο Καποδίστριας, άλλα έκανε «αμφισβητήσιμες» εκλογές όταν ήταν αυτός πρωθυπουργός. Γενικότερα η όλη διαδικασία περάσματος στις δημοκρατίες από την βασιλεία δεν ήταν παρά μία προσπάθεια των νεόπλουτων της βιομηχανικής επανάστασης να αποκτήσουν την εξουσία από τους παλαιούς ευγενείς φεουδάρχες.

Η Αμερικανική αποχώρηση από το Ιράκ

Μετά από 7 περίπου χρόνια παραμονής στο Ιράκ οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την λήξη της επιχείρησης και την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Ιράκ. Γιατί όμως έγινε αυτή η επιχείρηση και τι στόχους πέτυχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι σήμερα. Ό περισσότερος κόσμος φυσικά και έχει καταλάβει ότι ο πόλεμος αυτός είχε γίνει για τον έλεγχο του Ιράκ και των πετρελαίων του. Το κράτος του Ιράκ ήταν ένα ανεξάρτητο κράτος υπό τον έλεγχο του Σαντάμ Χουσείν , το οποίο δεν συνεργαζόταν με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Η.Π.Α. εισέβαλαν και κατέλαβαν το Ιράκ εγκαθιδρύοντας έτσι μια κατοχική κυβέρνηση.
Οι Η.Π.Α λόγω του μεγάλου κόστους της παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων παίρνουν ένα ρίσκο, να αποχωρήσουν από την χώρα, πιστεύοντας ότι και χωρίς τις στρατιωτικές δυνάμεις θα διατηρήσουν την πολιτική τους επιρροή. Το πως θα προσπαθήσουν να τα καταφέρουν, χωρίς την στρατιωτική τους παρουσία, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Είναι ο ίδιος τρόπος που τα πολιτικά πράγματα των χωρών του δυτικού κόσμου καθορίζονται με ευχέρεια από το ίδιο παγκόσμιο σύστημα, την ίδια παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο ιρακινός λαός θα κληθεί ελεύθερα να συμμετάσχει σε εκλογές, έχοντας να επιλέξει από τουλάχιστον 2, σχεδόν όμοια αμερικανόφιλα κόμματα αποτελούμενα από τους μέχρι πρότινος δοσίλογους των Αμερικανών. Όποιο κόμμα ή όποιος πολιτικός τολμήσει να υπερασπιστεί πολιτικές ενάντια στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα κατηγορείται αυτόματα ως φιλοσανταμικός, φιλοτρομοκράτης ακραίος ή φανατικός. Οι ιρακινοί θα ψηφίσουν τον λιγότερο κακό αλλά το αποτέλεσμα τον εκλογών θα είναι ουσιαστικά αδιάφορο.
Στη συνέχεια της πολιτικής ζωής του Ιράκ θα συμβαίνει ότι και στις υπόλοιπο ελεγχόμενο κόσμο. Τα κόμματα που θα προβάλλονται περισσότερο θα χρειάζονται πολλά χρήματα για να επιτύχουν τη προβολή τους και έτσι θα είναι ελεγχόμενα από τους χρηματοδότες τους. Βεβαίως όμως το σχέδιο αυτό μπορεί να αποτύχει, καθώς στο Ιράκ υπάρχουν πάρα πολλές ένοπλες ομάδες που μπορεί να μην επιτρέψουν τα σχέδια των Αμερικανών. Θα δούμε στο μέλλον τι θα γίνει.
Παρατηρώντας την κατάσταση αυτή οι πραγματικά ανεξάρτητες χώρες της περιοχής προετοιμάζονται για τη νέα κατάσταση ώστε να αποφύγουν τα αρνητικά για αυτούς ενδεχόμενα και να προωθήσουν τα θετικά. Το Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ, έχουν ξεκάθαρα ανεξάρτητη στρατηγική για να προωθήσουν τα σχέδια τους. Η Τουρκία π.χ. βλέπει, για πρώτη φορά μετά από καιρό τα συμφέροντα της να είναι σε σύγκρουση με αυτά του Ισραήλ, καθώς το ενδεχόμενο το Ιράκ να διχοτομηθεί και να δημιουργηθεί ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι εξαιρετικά δυσμενές για την Τουρκία.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις βέβαια συμμετέχουν μόνο οι ανεξάρτητες χώρες, οι ημιανεξάρτητες-εξουσιαζόμενες χώρες απλά παρακολουθούν. Δεν χωράει αμφιβολία ότι σε αυτές τις εξουσιαζόμενες μη ανεξάρτητες χώρες που απλά παρακολουθούν βρίσκεται και η Ελλάδα. Σε αυτό το κλίμα βλέπουμε το υφυπουργό εξωτερικών να παρακολουθεί από κοινού με τον Τούρκο υπουργό τον αγώνα Ελλάδας-Τουρκία και να χαριεντίζετε μαζί του φορώντας τουρκικά κασκόλ.

Η δολοφονία στη Χειμάρα

Ένας Έλληνας δολοφονήθηκε στη Βόρειο Ήπειρο επειδή είχε το θάρρος να μιλήσει τη γλώσσα του. Ένας Έλληνας σε τίποτα διαφορετικός από όλους εμάς, παρά μόνο στο ότι η δικιά του η γη, το βόρειο τμήμα της Ηπείρου δεν απελευθερώθηκε όπως οι δικές μας πατρίδες. Δεν απελευθερώθηκε παρότι είχε την τύχη να δει τρείς φορές τον Ελληνικό στρατό να περνάει από τη περιοχή.

Και το ερώτημα που γεννιέται είναι τι κάνει το Ελληνικό κράτος για αυτούς τους Έλληνες; Τι κάνει το ελληνικό κράτος για αυτούς τους Έλληνες που δεν κατάφερε να απελευθερώσει όταν υπήρχε ευκαιρία, τι κάνει για αυτούς τους Έλληνες που οφείλει να απελευθερώσει όταν ξανάρθει η ευκαιρία. Η απάντηση είναι θλιβερή. Τίποτα, απολύτως τίποτα. Η ανακοίνωση του Ελληνικού κράτους πάνω στο περιστατικό λίγο διέφερε από αυτήν της Αλβανικής πλευράς που και οι δύο είχαν κύριο σκοπό τον κατευνασμό των παθών.
Ένας φόνος πάντα τρομοκρατεί, οι Έλληνες της Χειμάρας θα έχουν στο εξής δεύτερες σκέψεις πριν μιλήσουν δυνατά τα ελληνικά, όταν παρόντες θα είναι Αλβανοί. Υπάρχουν λοιπόν Έλληνες που ακόμη δεν μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους ελευθέρα, και το ελληνικό κράτος οφείλει να προβεί σε ενέργειες ώστε να προστατεύσει τα δίκαια του έθνους και όχι να κάνει δηλώσεις που να περιέχουν φράσεις όπως:

«Απαράδεκτες εγκληματικές ενέργειες όπως αυτή σκοπό να διεγείρουν εθνοτική ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες και να υπονομεύσουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας. Πρέπει να είναι καταδικαστέες από το σύνολο της αλβανικής κοινωνίας και τους πολιτικούς εκπροσώπους της»
θλιβερή ; απογοητευτική ; ντροπιαστική ; χυδαία; ή μήπως προδοτική;

Λίγο μας νοιάζουν οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας και αν μας νοιάζουν πρέπει να είναι σε άμεση σχέση με τις συνθήκες που ζούν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά βέβαια τι να περιμένει κανείς από ένα κράτος που πριν από λίγους μήνες προσπάθησε να μας πείσει ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε το ίδιο πράγμα με όποιον τυχαίο περαστικό γεννήθηκε ή πέρασε από εδώ; Ένα κράτος που νομοθέτησε ώστε να μπορούν κι αυτοί να πάρουν υπηκοότητα.
Τουλάχιστον κατάντια.

Το ελληνικό κράτος έχει σιγά σιγά μετατραπεί από κράτος του ελληνικού γένους σε κράτος με το όρο «ελληνικό» ως γεωγραφικό προσδιορισμό και οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το Ελληνικό κράτος ανήκει πολύ περισσότερο στους σκλαβωμένους Έλληνες της Χειμάρας, παρά στους τυχαίους περαστικούς λαθρομετανάστες. Πρέπει επιτέλους το Ελληνικό κράτος να σταθεί στο ύψος του.

Μίσος και εθνικισμός

Πρέπει να διευκρινιστούν κάποια θέματα σχετικά με τον εθνικισμό και τις κατηγορίες περί μίσους, με το οποίο τάχα μου είναι συνδεδεμένος. Οι κατηγορίες αυτές διοχετεύονται έντεχνα από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας του καθεστώτος. Η αγάπη για την πατρίδα μας έκανε εθνικιστές, Τις κατηγορίες για μίσος, λοιπόν, τους τις επιστρέφουμε. Το μίσος ως οδηγό στη ζωή τους το έχουν κατά κανόνα αντικοινωνικά στοιχεία όπως οι αριστεροί-ακροαριστεροί, αυτοί που ονειρεύονται να κάνουν αιματηρή επανάσταση στην ίδια τους την χώρα, εμφύλιο αν χρειαστεί, τάχα μου για να φτιάξουν τον κόσμο που ονειρεύονται. Αυτοί έχουν μεγαλώσει με μίσος ενάντια στους ανθρώπους τριγύρω τους.
Το μίσος που νιώθει ο εθνικιστής είναι αμυντικό μίσος, όχι πρωτογενές. Είναι το μίσος εναντίον αυτών που επέλεξαν να είναι αντιμέτωποι στο έθνος μας είτε εσωτερικά ή εξωτερικά. Η εθνική συνείδηση εξάλλου πηγάζει από την κοινωνική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτήν. Αυτοί που εναντιώνονται στην ιδέα του έθνους προτάσσοντας την κοινωνική τους συνείδηση αντιφάσκουν, καθώς η εθνική συνείδηση σε καμία περίπτωση δεν έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνική. Οι άνθρωποι εξάλλου πάντα σχημάτιζαν εθνικές κοινωνίες. Είναι αδύνατον να ισχυρίζεται κάποιος ότι αγαπάει το συνάνθρωπο του εάν δεν αγαπάει το έθνος του. Αυτοί που έχουν μάθει να ζουν με το μίσος, είναι αυτοί που ονειρεύονται τη μέρα που θα καταφέρουν να σκοτώσουν τα αφεντικά τους στη δουλειά και όχι εμείς που ονειρευόμαστε τη μέρα που θα μπούμε στην Πόλη.

Οι όροι του παιχνιδιού

Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου αποφυλακίστηκε. Μετά από μήνες επίμονων ενεργειών η αποφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου είναι πραγματικότητα. Η αποφυλάκιση αυτή θα πραγματοποιούταν αργά ή γρήγορα. Αυτό θα συνέβαινε γιατί απλούστατα η φυλάκιση του παραβίαζε του όρους παιχνιδιού.

Το καθεστώτα που αποτελούν συντεταγμένες πολιτείες και όχι καθεστώτα ενός ανδρός αρχής, είναι καθεστώτα αναγκασμένα να ακολουθούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Τα καθεστώτα όπως το σημερινό επιβιώνουν πάνω στην τήρηση κάποιων κανόνων και θεσμών τους οποίους τα ίδια έχουν επιβάλλει. Η διαφορά με τα καθεστώτα ενός ανδρός αρχής είναι ότι σε αυτή την περίπτωση ότι οι κανόνες έχουν τεθεί είναι τέτοιοι έτσι ώστε τελικά, αυτά που αποφασίζονται δήθεν από όλους μας να είναι αυτό που το καθεστώς επιθυμεί.

Έτσι οι εκλογές θα διενεργηθούν και ο νικητής θα αναλάβει την εξουσία απλά όποιος και αν είναι αυτός θα έχει κάποιες εξαρτήσεις. Αυτό θα συμβεί γιατί απλούστατα για έχει οποιοσδήποτε ελπίδα να ψηφιστεί και να κερδίσει τις εκλογές πρέπει να έχει πολλά χρήματα, μόνο και μόνο για να ακουστεί η άποψη του. Έτσι τα καθεστώτα αυτού του τύπου δεν βασίζονται στην βία αλλά στην τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Το καθεστώς θέτει τους κανόνες και όποιος θέλει παίζει. Οι όροι του παιχνιδιού θα τηρηθούν και θα κερδίσει ο καλύτερος με βάση τους κανόνες. Έτσι λοιπόν το καθεστώς διατηρεί την εξουσία όσο καταφέρνει να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Αυτό είναι και το αδύνατο σημείο τέτοιου τύπου καθεστώτων. Ότι και να κάνουν πρέπει στο τέλος να τηρήσουν τους κανόνες τους παιχνιδιού. Άμα τους παραβιάσουν θέτουν την ίδια τους την υπόσταση σε αμφισβήτηση. Τον τελευταίο καιρό έχουμε παρατηρήσει το καθεστώς μέσα στο πανικό του να προχωρά, σε έκτος από φυσικά άδικες, και σε παράνομες ενέργειες εναντίον εθνικιστών. Αλλά βλέπουμε ότι στις πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες διάφορων εθνικιστών με το κράτος στο τέλος οι εθνικιστές δικαιώθηκαν. Αυτό συνέβει απλά επειδή δεν είχαν παραβιάσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Έτσι είχαμε την αθώωση του Κώστα Πλεύρη, έτσι επετεύχθη και η απελευθέρωση του Παπαγεωργίου έτσι και η απελευθέρωση Χατζηπαρασκευά.

Έτσι λοιπόν ό αγώνας συνεχίζεται έστω και με τους δικούς τους όρους.

Διεθνές δίκαιο ή δίκαιο του ισχυρού

Στα ψιλά πέρασε χτες η είδηση για την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Το δικαστήριο κατά πλειοψηφία αποφάσισε ότι η ανεξαρτητοποίηση ήταν νόμιμη. Αλήθεια με βάσει ποιους νόμους αποφάσισε αυτό το δικαστήριο; Σίγουρα υπάρχει κάποιο επίσημο σκεπτικό και σίγουρα υπάρχουν κάποιες επίσημες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί αυτό το διεθνές δικαστήριο. Όμως η απόφαση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ήταν διαφορετική.

Όλα τα κράτη έχουν νόμους και έχουν και κάποιους ελεγκτικούς μηχανισμούς αυτών των νόμων. Παράλληλα με την κρατική δικαιοσύνη, υπάρχει και η κρατική αστυνομία η οποία διαφυλάσσει και επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Το ερώτημα λοιπόν είναι όταν μιλάμε για διεθνές δίκαιο τι είναι αυτό που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και μπορεί να εξασφαλίσει την εφαρμογή αυτών των νόμων.

Το κράτος έχει κάποια όρια, τα οποία ορίζουν το μεγαλύτερο σύνολο εντός του οποίου αναγνωρίζεται η ίδια εξουσία. Όταν λοιπόν βγαίνουμε από τα όρια του κράτους, τότε δεν υπάρχει κοινή εξουσία και δεν υπάρχει κοινός νόμος. Η κατάσταση είναι αναρχική. Σε μία αναρχική κατάσταση λοιπόν την εξουσία την έχει ο ισχυρός, και αυτό που εφαρμόζεται μετά από μία φιλονικία είναι το δίκαιο του ισχυρού. Η παγκόσμια αστυνομία δεν είναι παρά το κράτος που είναι σε θέση να ασκήσει τη μεγαλύτερη βία εάν χρειαστεί. Η χρήση βίας μεταξύ κρατών και η απειλή χρήσης βίας είναι αυτό που εξισορροπεί τις αντίρροπες δυνάμεις στο παγκόσμιο σύστημα.
Αυτό που ονομάζεται διεθνές δίκαιο λοιπόν είναι παρά μία μορφή δίκαιου του ισχυρού καθώς δεν υπάρχει παγκόσμιο κράτος. Απλά, τα ισχυρά κράτη που αποφασίζουν , δίνουν μία επίφαση νομιμότητας στις αποφάσεις τους μέσω των διεθνών δικαστηρίων.

Η όποια πίστη στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνής οργανισμούς, οδηγεί σε αποφάσεις αντίθετες προς τα συμφέροντα της χώρας, όπως η αφελής κίνηση της Σερβίας να απετανθεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να βρει το δίκιο της. Το ίδιο δικαστήριο θα μπορούσε να αποφασίσει διαφορετικά εάν επιδίκαζε την νομιμότητα της ανεξαρτησίας κάποιας άλλης χώρας π.χ. μελλοντικά του Κουρδιστάν ή της Ν.Οσετίας και Απχαζίας.
Φαντάζεστε ένα διεθνές δικαστήριο να αποφάσιζε για την νομιμότητα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας το 1821 ή στον μέλλον να αποφασίσει για την νομιμότητας της ανεξαρτησίας της Δ.Θράκης. Όλα αυτά είναι κωμικά σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος.

Ας έχουμε λοιπόν πάντα στο μυαλό μας αυτή την απόφαση της Χάγης για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, όταν ακούμε τις προτάσεις κάποιων για λύση για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές στην Χάγη.

Όταν το παρακράτος δολοφονεί

Νέα επίθεση της τρομοκρατίας, ένας νεκρός.
Δημοσιογράφος ήταν το θύμα, στα πλαίσια λοιπόν της ιδεολογίας
"Aλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι"

    Κανένα πρόβλημα λοιπόν, ένας δημοσιογράφος λιγότερος για τους τρομοκράτες, ένας bloger λιγότερος για το κράτος. Όλοι ευτυχισμένοι. Ένας δημοσιογράφος λιγότερος θα λένε οι τρομοκράτες στους οπαδούς τους.
      Ναι, άλλα ποιος δημοσιογράφος; Ένας bloger που έβγαζε τα απλυτα τους στη φόρα. Ένας Bloger που έκραζε, μιλώντας στο ύφος του λαού με τη γλώσσα του λαού. Το troktiko είχε φτάσει στην κορυφή της ιντερνετικής ενημέρωσης. Είχε αφήσει πίσω του ακόμα και το in.gr. Το troktiko πλέον ασκούσε πολιτική επιρροή. Το troktiko τους είχε μπεί στο μάτι, έπρεπε να βγει από τη μέση. Το κράτος απόφάσισε , το παρακράτος εκτέλεσε. Οι υποταγμένοι δημοσιογράφοι βγήκαν να πενθήσουν. Είχε πεθάνει ο πιο ελεύθερος από αυτούς, ο μόνος που έλεγε αυτά που όλοι ήξεραν, ο μόνος που τους έκραζε τους πάντες, ο μόνος ασυμβίβαστος έστω και ανωνύμως. Από μέσα τους είχαν βρει και μια δικαιολογία για την υποτακτικότητα τους για την δουλοφροσύνη τους. "Να τι παθαίνουν οι ελεύθεροι, να τι παθαίνουν όσοι μιλάνε" θα σκέφτονται τώρα.
      Θέλουνε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο Γκιόλιας δολοφονήθηκε επειδή ενόχλησε τους τρομοκράτες. Όμως όλοι όσοι διαβάζαμε το troktiko ξέρουμε ότι το troktiko είχε ενοχλήσει πολλούς , πάρα πολλούς. Άρα οι ύποπτοι είναι πολλοί και όταν αυτοί που δολοφονούν εκτός από τους δικούς τους οπαδούς ικανοποιούν συγχρόνως και την εξουσία, τότε επάξια κερδίζουν το τίτλο των παρακρατικών.

Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι
κράτος της δεξιάς = δεξιό παρακράτος.
κράτος της αριστεράς = αριστερό παρακράτος.

ΔΝΤ, αναγκαιότητα ή εξαναγκασμός

           Εδώ και κάτι μήνες, όπως όλοι έχουμε καταλάβει πολύ καλά, έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, το διεθνές νομισματικό ταμείο। Το Δ।Ν.Τ. σε όπ0ια χώρα εγκαθιστάτε θέτει τους δικούς του όρους και τις δικές του αποφάσεις σχετικά με τα μέτρα οικονομικής πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστούν στη χώρα αυτή. Έτσι λοιπόν στη χώρα μας εδώ και κάτι μήνες εκτελούμε τις αποφάσεις του Δ.Ν.Τ. έχουντας παραδώσει σε αυτό όλη την οικονομική πολιτική. Το κύριο όμως ερωτημά σχετικά με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. στην χώρα μας είναι το πόσο αναγκαίο ήταν και αν υπήρχε διαφορετική επιλογή.

         Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να θυμηθούμε πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ πως και γιατί καλέσαμε το Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα. Το ΔΝΤ όταν πια το ήρθε στην Ελλάδα ήταν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσαμε να δανειστούμε με αξιοπρεπές επιτόκιο από τις λεγόμενες αγορές. Το επιτόκιο με το οποίο μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές είναι γνωστό από την καθημερινή διακύμανση σε αυτές της τιμής των Ελληνικών ομολόγων. Η τιμή αυτή, των ελληνικών ομολόγων, έπεφτε σιγά σιγά από την έναρξη της θητείας Παπανδρέου, φτάνοντας σε απαγορευτικά για δανεισμό επίπεδα όταν πλέον «αναγκαστήκαμε» να καλέσουμε το ΔΝΤ στη χώρα.

        Ας θυμηθούμε λοιπόν πως ξεκίνησε αυτή η πορεία. Η πρώτη πράξη αυτής της πορείας ήταν ο Γ.Α.Π. πρωτοερχόμενος στην εξουσία ανακοίνωσε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έστελνε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία στην Ε.Ε. Λίγο μετά οι «ανεξάρτητοι» διεθνής οίκοι, μείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος σε χαμηλότερα επίπεδα. Οι αγορές που λαμβάνουν υπόψη τους οίκους επιρρεάζομενες ανεβάζαν τα επιτόκια που απαιτούνταν και ξανά οι οίκοι που λαμβάνουν υπόψη τους τα επιτόκια των αγορών ξαναμείωναν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Το διάστημα από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάρτη , οι κερδοσκόποι καταφέρναν σιγά σιγά να ανεβάζουν τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βήμα βήμα οδηγόντας από επιτόκια 2% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας σε επιτόκια 4% και 5% μεγαλύτερα από αυτά της Γερμανίας.

        Όταν τελικά φτάσαμε στο σημείο να δανειστούμε από το Δ.Ν.Τ. η απόφαση αυτή ήταν μονόδρομος. Το ουσιαστικό πρόβλημα λοιπόν είναι η πορεία και οι χειρισμοί της κυβέρνησης μέχρι να φτάσουμε ώς εδώ. Ενώ άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα ελλειμμάτων ή χρέους, όπως Ισπανία Πορτογαλία άλλα και Αγγλία, προσπαθούν μόνες τους να τα αντιμετωπίσουν, εμείς τώρα πια είμαστε αναγκασμένοι να διαπραγματευόμαστε με το ΔΝΤ το κάθε μέτρο , το χρονοδιάγραμμά του και την αποτελεσματικότητα του παραχωρώντας έτσι την εθνική μας ανεξαρτησία σε ξένους

        Το κύριο λοιπόν θέμα είναι εάν ο Γ.Α.Π. μας οδήγησε στο ΔΝΤ από ανικανότητα ή αν μας οδήγησε εκεί από πρόθεση. Αν είναι ανικανότητα τότε σημαίνει ότι δεν έχει ιδέα τι σημαίνει να κυβερνάς μια χώρα , δεν έχει ιδέα τι δύναμη έχουν οι διεθνείς κερδοσκόποι και δεν έχει ιδέα πώς να τους αντιμετωπίσει. Αν είναι πρόθεση τότε ο Γ.Α.Π. κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και έφερε το ΔΝΤ όπως είχε προαποφασίσει ή προσυμφωνήσει , ως τον μόνο τρόπο να αποδεχτεί ο Ελληνικός λαός τα επώδυνα μέτρα.

Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να φύγει.

        2 επιπρόσθετα ερωτήματα σχετικά με το θέμα είναι: Τι άλλες επιλογές είχαμε και αν το πρόβλημα της οικονομίας είναι όντως τόσο σοβαρό. Οι άλλες επιλογές που είχαμε είναι να φύγουμε από το Ευρώ ώστε να έχουμε νόμισμα που να μπορούμε να υποτιμήσουμε. Αυτό το μέτρο δεν πρόκειται να ήταν λιγότερο επώδυνο για το κόσμο απλά θα το αντιλαμβανόμασταν λιγότερο καθώς θα περνάμε τα ίδια λεφτά άλλα τα προϊόντα θα ήταν πιο ακριβά. Η κατανομή των βαρών θα ήταν βεβαία διαφορετική, π.χ. οι ξένες εταιρίες και οι εταιρίες που εισάγουν προϊόντα θα εκπλήττονταν περισσότερο Όσον αφορά το άλλο ερώτημα ή απάντηση είναι ναι. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, Δεν μπορείς επί 35 συνεχόμενα έτη να ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που βγάζεις και να δανείζεσαι τη διαφορά. Το πρόβλημα κάποια στιγμή θα έσκαγε και δυστυχώς η στιγμή που θα σκάσει δεν την διαλέγουμε εμείς αλλά αυτοί που μας δανείζουν. Αν δεν ήταν η παγκόσμια κρίση μπορεί το πρόβλημα να έσκαγε πολύ πιο μετά , σε 10 ή σε 20 χρόνια, Όμως σίγουρα θα έσκαγε.